…δεν μου κολλάει ένσημα, με απέλυσαν, το μεροκάματο είναι 25 ευρώ, μας βάζει να καθαρίζουμε το μαγαζί μετά τη δουλειά,
μας έκοψε μεροκάματα, δεν μας πληρώνει, μου χρωστάει 3 μήνες…
Μήπως μας θυμίζουν κάτι όλα αυτά;
Μάλλον θα φταίει ότι είναι η καθημερινότητα για τους περισσότερους/ες από μας. Γνωρίζαμε ή μάλλον βιώναμε και παλιότερα, πριν την κρίση, τα χαμηλά μεροκάματα, τις απλήρωτες υπερωρίες, αργίες, νυχτερινά, τα μισά ή καθόλου ένσημα, τα ανύπαρκτα δώρα και επιδόματα. Σήμερα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί μία χωρίς προηγούμενη υποτίμηση της εργασίας μας, με μεροκάματα που όλο και περισσότερο πέφτουν, μείωση ή και κόψιμο των ενσήμων για όσες/ους ασφαλίζονταν, «συμπίεση του εργασιακού κόστους» που μεταφράζεται σε περικοπή των πόστων και των ωρών με εντατικοποίηση της εργασίας για όσες και όσους μένουν ή και έξτρα εργασίες (πχ λάντζα, καθάρισμα), επιχειρησιακές συμβάσεις για τους «τυχερούς» που δουλεύουν με σύμβαση, μεροκάματα που δεν καταβάλλονται με την υπόσχεση της πληρωμής σε κάποιο αβέβαιο μέλλον και η λίστα συνεχίζεται. Άλλωστε πόσοι και πόσες από εμάς που δουλέψαμε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά πήραμε παραπάνω χρήματα ενώ το μαγαζί έκανε τρελές εισπράξεις; Πόσες και πόσοι πήραμε δώρο Χριστουγέννων;
Έτσι, λοιπόν, συμβαίνει σε βάρος μας μια αναδιάρθρωση της εργασίας από τη μεριά των αφεντικών, τόσο στον κλάδο του επισιτισμού όσο και παντού (αυτό για να έχουμε στο νου μας πόσο μπορεί να καταρρέει κάτω από το βάρος της πραγματικότητας η λογική του «εργάζομαι για το lifestyle της δουλειάς και κυρίως εργάζομαι προσωρινά σε αυτόν τον κλάδο με την ελπίδα να ‘αποκατασταθώ’ κάπου αλλού» –ειδικά όταν θέσεις εργασίας δεν υπάρχουν-). Αναδιάρθρωση υπέρ των αφεντικών τόσο με νομικούς όρους, εννοώντας την αποτύπωση στη νομοθεσία των υποτιμημένων συνθηκών που θα πουλάμε την εργασία μας, όσο και πρακτικούς, μέσα στους χώρους δουλειάς δηλαδή, και με τον πέλεκυ της ανεργίας να κρέμεται πάνω από το κεφάλι όλο και περισσότερων. Αναδιάρθρωση ακόμη και με ιδεολογικούς όρους, κι αυτό γιατί σήμερα όσο ποτέ καλούμαστε να βάλουμε όλες και όλοι πλάτη για «να σωθεί το μαγαζί μας». Πλάτη που μπορεί να περιλαμβάνει από την αποδοχή των υποβαθμισμένων εργασιακών όρων μας όσο και να είμαστε περισσότερο ευγενικοί/εμφανίσιμες/αποδοτικοί για να κρατήσουμε τους πελάτες «μας». Και αυτό το ακούμε τόσο από τα αφεντικά που τα μαγαζιά τους δεν έχουν κανένα πρόβλημα, όσο και από τα αφεντικά που τα μαγαζιά τους τείνουν να μην επιβιώσουν από τον ανταγωνισμό. Το ακούμε και από συναδέλφους μπροστά στο (λογικό) φόβο να μην χάσουν τη δουλειά τους. Και βλέπουμε εκτός από την επίθεση των αφεντικών στους όρους εργασίας μας, και έναν κανιβαλισμό από τη μεριά των συναδέλφων, ώστε ο ένας να μπορέσει να επωφεληθεί από την υποτίμηση της άλλης.
Από την άλλη δεν μπορούμε να δούμε τα αφεντικά σαν τους κυρίαρχους ενός παιχνιδιού όπου εμείς απλά ακολουθούμε χωρίς περιθώρια τους κανόνες τους. Δεν μπορούμε γενικότερα να δούμε το κεφάλαιο σαν μία δύναμη που μπορεί από μόνη της να επιβάλλει τα νέα σχέδια και τους νέους όρους της. Είναι οι αγώνες μας που κινούν την ιστορία και αυτό δεν μπορεί απλά να παραληφθεί.
Κι αν οι προηγούμενες δεκαετίες ιδιώτευσης στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας κατακερμάτισαν τις κοινότητες αγώνα του παρελθόντος, ευτυχώς η απουσία κίνησης των από κάτω, ποτέ δεν είναι πλήρης. Άλλωστε οι αγώνες γεννιούνται πάντα από αυτό που ζούμε. Μέσα στα χρόνια, ακόμα και σε συνθήκες μαύρης-ανασφάλιστης-απλήρωτης εργασίας, ή εργασίας των –επί χρόνια- υποτιμημένων μεταναστριών/των, συνθήκες που άνθισαν στην ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, οι αγώνες δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν. Από τις αυτομειώσεις σε νοσοκομεία, διόδια, την έμπρακτη αμφισβήτηση της πληρωμής των λογαριασμών της ΔΕΗ, τα σαμποτάζ και τις λούφες στους χώρους εργασίας, τις γενικευμένες συγκρούσεις, είναι ανάγκη να επικοινωνήσουμε αυτές τις πρακτικές. Είναι ανάγκη να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας όπως και έξω από αυτούς και να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και δομές αλληλοβοήθειας. Είναι ανάγκη οι αγώνες μας, να αλληλεπιδράσουν. Πρέπει να βρούμε τις συνδέσεις και να οργανωθούμε ενάντια σε εξουσίες και αφεντικά.
Γιατί μικροί και μεγαλύτεροι αγώνες και αντιστάσεις στους χώρους εργασίας μας δημιουργούνται καθημερινά, είτε τους μαθαίνουμε είτε όχι.
Από το Παρφέ, που το αφεντικό ήθελε να επιβάλει υπογραφή ψεύτικων χαρτιών μισθοδοσίας και έγγραφα που θα αναλάμβαναν οι εργαζόμενοι/ες την ευθύνη για πρόστιμα της εφορίας (!) και εισέπραξε την άρνηση εργαζομένου να υπογράψει. Παρόλο που στην προσπάθειά του να πείσει και τις άλλες/ους να κάνουν το ίδιο, απολύθηκε, το αφεντικό υποχρεώθηκε να καταβάλει αποζημίωση και δεδουλευμένα που ποτέ δεν είχε συνηθίσει να πληρώνει στους -αναλώσιμους για αυτόν- εποχιακούς εργαζόμενους
…μέχρι το China Wok Time, όπου τα αφεντικά διατηρούσαν αλυσίδες καταστημάτων σε Αθήνα και Θεσ/κη πάνω στην υποτιμημένη και εντατικοποιημένη εργασία ντόπιων και μεταναστών εργατών. Η συλλογική δράση των εργαζόμενων στο κατάστημα της Θεσ/κης και αλληλέγγυων υποχρέωσε τα αφεντικά να καταβάλουν αρκετές χιλιάδες ευρώ.
Από τα Goody’s Λ.Πύργου, όπου η εναντίωση κάποιων εργαζομένων στις απαιτήσεις της εργοδοσίας να δεχτούν οι εργαζόμενοι μια μείωση στο μισθό από 100 έως 200 ευρώ και να παραιτηθούν από τις προσαυξήσεις για νυχτερινά, υπερωρίες και αργίες, έφερε τις εκδικητικές απολύσεις 2 από αυτούς και οι οποίοι αγωνίζονται μέχρι σήμερα για την ανάκλησή τους…
…ως τα ζαχαροπολαστεία Χατζής όπου η εργοδοσία απέλυσε αρκετό προσωπικό ενώ ήδη χρωστούσε δεδουλευμένα μηνών στους εργαζόμενους, έκλεισε καταστήματα και αναδιάρθρωσε την παραγωγή στο εργαστήριο. Οι εργαζόμενοι/ες προχώρησαν σε επίσχεση εργασίας και κατάληψη καταστήματος όπου δέχθηκαν καταστολή από την αστυνομία με ταυτόχρονα ασφαλιστικά μέτρα από το αφεντικό και συνεχίζουν να αγωνίζονται.
Και αν η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι καμία και κανένας δε μπορεί μεμονωμένα να αντιτεθεί στο νέο εργασιακό μοντέλο και ότι οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε ήδη δεχτεί να δουλεύουμε με νέους πιο υποτιμημένους όρους, ας μη ξεχνάμε ότι οι μοριακές αντιστάσεις, οι συλλογικές ή και ατομικές μικρές αρνήσεις και οι διάσπαρτες εστίες αγώνα έχουν τώρα περισσότερο νόημα από ποτέ. Ας μη ξεχνάμε ότι την επόμενη φορά που θα μας ανακοινώσουν ένα νέο μέτρο για να «βγει» η επιχείρηση όλοι και όλες μαζί έχουμε τη δυνατότητα να μη δεχτούμε την υλοποίηση του.
Να δημιουργήσουμε μικρές κοινότητες αγώνα στη βάση των αναγκών μας και να επικοινωνήσουμε με τις άλλες που στήνονται δίπλα μας συνεχώς. Συνελεύσεις εργαζομένων, επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία που δρουν χωρίς αρχηγούς, αλλά στη βάση της ισότιμης συμμετοχής όλων και χωρίς ειδικούς που αναλαμβάνουν να τρέξουν τους αγώνες μας αντί για εμάς, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς είναι ανάγκη να συνδεθούν και να δράσουν μαζί κάνοντας κριτική και σε άλλες σχέσεις εξουσίας που μας καταπιέζουν μέσα κι έξω από τους χώρους εργασίας. Το κλίμα τρομοκρατίας και γενικευμένης ανασφάλειας που μέσα από το φόβο της απόλυσης και της επικείμενης ανεργίας εμπεδώνεται και υφίσταται πια από τον ίδιο τον κόσμο που δέχεται την εκμετάλλευση και την καταπίεση, μόνο μέσα από τη συλλογικοποίηση μας μπορεί να σπάσει.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσ/νίκης
(και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού)
Για επικοινωνία με το σωματείο:
https://ssmthess.espivblogs.net
e-mail: swmateioservitorwn@yahoo.gr
τηλέφωνο:6957412529
Συνέλευση του Σωματείου, κάθε Δευτέρα 4:00 μ.μ. στη Μόδη 1