ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Την Πέμπτη 1 Δεκέμβρη έγινε έκρηξη στο υπόγειο του Everest στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα. Το αποτέλεσμα ήταν 5 τραυματίες (περαστικοί κι εργαζόμενοι) και μια γυναίκα, εργαζόμενη λογίστρια, να μην ξαναγυρίσει σπίτι της. Για κάποιους αυτό είναι μια “παράπλευρη απώλεια”, ένα ακόμη θανατικό πρωτοσέλιδο, μια στατιστική. Για μας, η Βασιλική Παραστατίδου, ήταν μιας από εμάς, συναδέλφισσα. Η δολοφονία της ήταν άλλη μια εχθροπραξία από την μεριά των αφεντικών.
Και ναι, ήταν δολοφονία. Δεν ήταν η κακή στιγμή, είναι που τα αφεντικά στον κλάδο του επισιτισμού αλλά και παντού έχουν αποθρασυνθεί τόσο που μας το λένε μες στη μούρη: για τα κέρδη τους δεν λογαριάζουν την ανθρώπινη ζωή. Για όσους από μας δεν το είχαν καταλάβει ακόμα, τώρα πρέπει να μας είναι αρκετά ξεκάθαρο τι εννοούσαν τα αφεντικά όταν έλεγαν να βάλουμε πλάτη για να ορθοποδήσει η οικονομία. Πρέπει να μας είναι ξεκάθαρο πως την κρίση θέλουν να την πληρώσουμε εμείς, είτε αυτό σημαίνει μείωση στα μεροκάματα, είτε -κυριολεκτικά- εξοντωτική δουλεία (βλ. την νεκρή από υπερκόπωση καμαριέρα στη Ζάκυνθο) , είτε μηδενική τήρηση των κανόνων ασφαλείας με υπαρκτό κίνδυνο για τις δικιές μας (φυσικά) ζωές.
Αυτή η εργοδοτική δολοφονία δεν συνέβη σε τυχαίο μέρος. Η αλυσίδα γρήγορου φαγητού Everest, έχει δείξει αυστηρή συνέπεια κι εφευρετικότητα στην τρομοκρατία των εργαζομένων, στην υποτίμηση και την εντατικοποίηση τους. Αποκορύφωμα η απαγωγή και η ομηρία μιας συναδέλφισσας μέχρι να υπογράψει την “οικειοθελή” παραίτηση της ώστε να μην καταβάλλουν την αποζημίωση απόλυσης. Τα δύο αυτά περιστατικά δεν είναι καθόλου τυχαία, επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο τρόπο πως όσο δεν σηκώνουμε κεφάλι, η εργασία μας θα γίνεται πιο δύσκολη, πιο φτηνή, πως ένα-ένα όλα τα δικαιώματα μας ως εργαζόμενοι θα κάνουνε φτερά κι όλα αυτά αν δεν γίνει καμιά έκρηξη… Για την ιστορία, η παραπάνω συναδέλφισσα, οργανωμένη στο σωματείο της, πήρε κανονικότατα αποζημίωση.
Κι αν η παραπάνω κατάσταση προσφέρεται για έξτρα συμπεράσματα, είναι γιατί κάνει σαφή τον ρόλο του κράτους στην όλη υπόθεση. Αν κάποιος περίμενε από το ελληνικό κράτος να αποδώσει κάποιου είδους δικαιοσύνη σε τέτοιες υποθέσεις, ή ακόμη να φροντίζει ώστε να προληφθούν οι δολοφονίες των εργατών, θα περιμένει πολύ ακόμα. Ο εργασιακός μεσαίωνας έχει την επίσημη σφραγίδα του ελληνικού κράτους, το οποίο έχει σταθερή πολιτική: υποτίμηση της εργασίας μας, μπας και σωθεί η οικονομία (δηλαδή να κερδοφορίσουν τα αφεντικά). Μιλάμε για ένας κράτος που κάνει “δώρο” τζάμπα εργαζόμενους σε κάθε λογής μικρά και μεγάλα αφεντικά (βλ. Προγράμματα voucher). Τώρα αν εμείς περιμένουμε σωτηρία από το κράτος, καλά να πάθουμε…
Ότι τα αφεντικά και εμείς οι εργάτες είμαστε πάντα απέναντι, δεν φαίνεται μόνο όταν δολοφονούν μία από μας. Το ζούμε καθημερινά με ασταμάτητο τρέξιμο, με μεροκάματα με τα οποία δεν-βγαίνεις, με ψυχολογικούς εκβιασμούς, ένσημα ούτε με το κιάλι και όλα αυτά που όποιος δουλεύει στον κλάδο του επισιτισμού τα ξέρει πολύ καλά. Και η ιστορία θα συνεχίζεται, μέχρι να απαντήσουμε εμείς. Μέχρι να οργανωθούμε, να απαιτήσουμε και να κερδίσουμε σταθερή δουλειά, αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας και μισθό για να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Το πρόβλημα είναι ότι πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας, οι εργάτες απέναντι στα αφεντικά. Για αρχή, αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως ο μόνος μας εχθρός είναι αυτοί που πλουτίζουν από την εργασία μας, αυτοί που δεν δίνουν δεκάρα για τον θάνατο μας.
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας είναι ένα σωματείο βάσης. Λειτουργεί με τακτικές γενικές συνελεύσεις οι οποίες είναι το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων. Το σωματείο είναι ανοιχτό σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου που αντιλαμβάνονται τα συλλογικά μας συμφέροντα. Στον αντίποδα, σε αυτό το σωματείο δεν έχουν θέση αφεντικά, ρουφιάνοι, προϊστάμενοι, φασιστές και λοιποί καλοθελητές.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ ΕΡΓΑΤΕΣ
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού κεντρικής Μακεδονίας