Η πρωτομαγιά έχει καθιερωθεί σαν ημέρα απεργίας. Την έχει θεσμοθετήσει το κράτος, την έχουν αποδεχτεί συλλογικά οι εργοδοσίες, την έχει ενσωματώσει και η κοινωνία στο σύνολό της σα γιορτή, αναγνωρίζοντας όλοι από τη σκοπιά τους τις εργατικές διεκδικήσεις και κατακτήσεις του παρελθόντος. Και στο παρελθόν έχουμε μείνει. Ο καθένας και η καθεμιά έχουμε θεωρήσει κάποια πράγματα δεδομένα (που καθόλου δεδομένα δεν είναι για τα αφεντικά) και παραχωρήσαμε την πρωτοβουλία για τις όποιες διεκδικήσεις μας σε εκπροσώπους και φορείς. Ενώ σιγά – σιγά οι κατακτήσεις των εργαζόμενων καταρρέουν στην πράξη, ενώ τα αφεντικά απαξιώνουν στην ουσία και επευφημούν στα λόγια, ενώ κανενός είδους πίεση δεν ασκείται προς την εργοδοσία, εμείς έχουμε χάσει τη σύνδεση με τους αγώνες του περασμένου αιώνα και δε βρίσκουμε τη συνέχειά τους στις σημερινές συνθήκες εργασίας.
Η δυναμική μιας ολόκληρης κοινωνίας – είτε σαν εργάτες και εργάτριες, είτε σαν εκπρόσωποι, είτε σαν εργοδότες – έκανε την πρωτομαγιά μια επετειακή ημέρα αναμνήσεων και μεγαλείων. Κάπως έτσι, γιορτάζοντας, περάσαμε στην επανάπαυση. Κάπως έτσι βρεθήκαμε χωρίς απάντηση στις απανωτές επιθέσεις των αφεντικών. Και αυτό αποτυπώνεται όχι μόνο τη μέρα αυτή αλλά σε όλες τις απεργίες εκτόνωσης και “αποσυμπίεσης” της κοινωνικής δυσαρέσκειας. Κύρια όμως εκδηλώνεται και από τη στάση μας καθημερινά στη δουλειά και στη θέση μάχης που παίρνουμε (ή δεν παίρνουμε) απέναντι στον εργοδότη μας. Εκδηλώνεται από την αδυναμία αντίστασης (ατομικά και συλλογικά) σε όλες τις μικροεξουσίες στους χώρους δουλειάς, όπου δεν μπορούμε ούτε άμυνα να κρατήσουμε.
Στο σωματείο σερβιτόρων – μαγείρων θεωρούμε ότι η πορεία της πρωτομαγιάς, με τα χαρακτηριστικά γιορτής και γυμνής ανάμνησης που έχει, είναι ουσιαστικά υπερκαθορισμένη από την κοινωνική ( και θεσμική ) στάση αδράνειας και ακινησίας. Αντί να είναι μέσο πίεσης προς την εργοδοσία, αντί να σταματάει την παραγωγή, περιορίζεται στο να διαλαλεί τα δίκια των εργαζόμενων σε μια γύρα στην πόλη, με κατάληξη σε κάποιο μαγιάτικο φαγοπότι. Αν είναι να αναζητήσεις και να παράξεις κάποια κίνηση και δράση με νόημα, αυτό μπορεί να γίνει μόνο στα μέρη όπου ανθεί η πίεση του εργασιακού εκβιασμού. Δηλαδή στους χώρους “επισιτισμού και ψυχαγωγίας”. Και εκεί είναι πιο ξεκάθαρη η στάση που παίρνει ο καθένας και η καθεμιά. Εκεί απαιτείται από τους καιρούς η “συνέχεια και συνέπεια”. Δεν θα την αλλάξουμε φυσικά με μια παρέμβαση και μια προκύρηξη. Ξέρουμε πόσο στυγνή και ανηλεής είναι η εκμετάλλευση στα μαγαζιά της διασκέδασης, γιατί τη ζούμε όλοι και όλες στο πετσί μας. Ξέρουμε που εκδηλώνεται η σχιζοφρενική συνθήκη να εντείνονται οι ρυθμοί της εργασίας ακριβώς την ημέρα της “γιορτής της εργατιάς”. Ξέρουμε ότι το κουρέλιασμα, αλλά και η εκχώρηση κατακτήσεων γίνονται πιο γλυκά, πιο ανώδυνα και πιο υπόγεια όταν “παίζουν και παραπάνω λεφτά σήμερα”. Μπορεί και το αφεντικό μας να φωνάξει μαζί μας “ζήτω η πρωτομαγιά”. Μόνο που το κάνει επειδή το ταμείο του είναι φίσκα από φράγκα απεργών.
Για μας η πρώτη μάη είναι μια ακόμα ευκαιρία να κατέβουμε στο δρόμο και για μας δρόμος είναι η παρέμβαση στα εστιατόρια, τις ταβέρνες, τα μπαρ και τις καφετέριες. Αλληλεγγύη και σχέσεις με τους/τις συναδέλφους που δεν απεργούν χτίζουμε εκεί που τους κλέβουν τη ζωή για 30 ευρώ, όπως κι εμάς. Σήμερα, όπως και κάθε μέρα, είτε είναι αργία, είτε απεργία.
Γιατί Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ.