Οι καθημερινές απολύσεις, οι περικοπές μισθών και συντάξεων, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων είναι πλέον πραγματικότητα. Σ’ αυτές τις συνθήκες η άνοδος των τιμών του ρεύματος, οι αυξήσεις των εισιτηρίων στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η πλήρης εμπορευματοποίηση του συστήματος υγείας αποτελεί μια συνολική επίθεση στα μέσα διαβίωσης για πολλούς, επιβίωσης για τους περισσότερους. Και αν πολλά κοινωνικά κομμάτια βιώνουν αυτή τη πραγματικότητα τον τελευταίο καιρό, για μας τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους στον κλάδο του επισιτισμού αποτελεί μια γνώριμη κατάσταση. Όταν δουλεύεις ανασφάλιστος/η, το κράτος κοινωνικής πρόνοιας σε έχει ήδη πετάξει απέξω, οπότε η δημόσια δωρεάν υγειονομική περίθαλψη μοιάζει με κακόγουστο αστείο. Όταν αμειβόμαστε με 3 ευρώ την ώρα χωρίς υπερωρίες, δώρα, επιδόματα, άδειες το κομμάτι της επιβίωσης είναι ήδη μια δύσκολη υπόθεση, και δεν χρειάζεται να ‘ρθει το μνημόνιο για το συνειδητοποιήσουμε αυτό. Με το πρόσχημα της κρίσης, τα αφεντικά τρίβουν τα χεριά τούς και μας ζητούν να συμβάλουμε στη διάσωση της επιχείρησης τους. Πως;;; Μα φυσικά μειώνοντας κι άλλο τα μεροκάματα μας, δουλεύοντας περισσότερο και ούτε λόγος για ασφάλιση.
Σε αυτή λοιπόν τη περίοδο που οι εξελίξεις τρέχουν με ραγδαίο ρυθμό και ο κλοιός στον εργασιακό τομέα στενεύει ασφυκτικά, εμείς ως σωματείο σερβιτόρων μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού, καλούμε τους συναδέλφους μας να βρεθούμε όλοι μαζί στο δρόμο, στην 48ωρη γενική απεργία. Να γνωριστούμε, να ζυμωθούμε, να οργανώσουμε την οργή μας σε μια ισότιμη βάση, αμεσοδημοκρατικά, να συνδιαμορφώσουμε και να βρεθούμε με άλλες και άλλους. Να οργανωθούμε ενάντια στα αφεντικά μας. Να πάρουμε πίσω τις ζωές μας. Να ορίσουμε επιτέλους εμείς οι ίδιοι/ες τις ανάγκες μας.
“ Αν όχι τώρα, λοιπόν, πότε??? ,,
Τώρα που η εργασιακή και υπαρξιακή επισφάλεια εντείνονται πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση πως ο καθένας και η καθεμία πρέπει να αντιδράσει γιατί η ήττα θα είναι όλων μας. Οι συλλογικές και μαζικές απεργίες είναι επιτακτική ανάγκη. Αποτελούν τη διαδικασία μέσα από την οποία διαφορετικά υποκείμενα μπορούμε να συναντηθούμε έξω από χώρους αλλοτρίωσης, να επικοινωνήσουμε, να δημιουργήσουμε κοινότητες αγώνα, να αλλάξουμε, να επιτεθούμε στο υπάρχον. Ήρθε πια η ώρα που οι εκβιασμοί των αφεντικών πρέπει να πάψουν να μας φοβίζουν. Ήρθε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε ότι η καθημερινή μας απάθεια είναι θέση συναίνεσης.
Ωστόσο η απεργία είναι μια μόνο μορφή αντίστασης. Πολύ πιο σημαντικό είναι να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας μας, να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης – αλληλεγγύης με τους συναδέλφους μας και να διεκδικήσουμε συλλογικά τα αυτονόητα. Να σπάσουμε τις μεταξύ μας εξουσίες, να αμβλύνουμε τους διαχωρισμούς και τις ανισότητες που μας έχουν επιβάλει και εμείς με τη σειρά μας έχουμε αναπαράγει. Αυτό φοβούνται, αυτό θέλουν να αποφύγουν και αυτό είναι το όπλο μας για να μας υπολογίσουν. Φοβούνται μονάχα ενωμένους, αποφασισμένες, αλληλέγγυους μεταξύ τους και επιθετικά διεκδικητικούς εργαζόμενους και εργαζόμενες. Και τα παραδείγματα είναι πολλά που τα αφεντικά υποχώρησαν όταν οι εργαζόμενοι ζήτησαν πίσω τα κλεμμένα…
Εμείς που δεν αντιλαμβανόμαστε την κρίση ως απλώς οικονομική ούτε αναρωτιόμαστε αν φταίει η κακοδιαχείριση κάποιων κυβερνήσεων, βλέπουμε την παγκοσμιότητα του φαινομένου. Ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση, στην ιεραρχική δόμηση κοινωνιών με βάση τη φυλή, το φύλο, τη τάξη, στον διαχωρισμό στους κυρίαρχους και στους άλλους, δεν μπορεί να γίνει πιο «δίκαιο». Γι’ αυτό, λοιπόν, απέναντι στην εθνική ενότητα που προτείνουν κάποιοι, ως τη μόνη λύση για την έξοδο από την κρίση, εμείς επιλέγουμε να οργανωθούμε με βάση την κοινή μας καταπίεση και να συνδεθούμε με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια. Είναι η μόνη λύση που βλέπουμε…
Κι αν η ψήφιση του μεσοπρόθεσμου σχεδίου μπαίνει ως αιχμή της 48ωρης αυτής απεργίας, η μη ψήφισή του δεν πρόκειται να μας σώσει, εάν μείνουμε μόνο σε αυτό. Γιατί δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι δεν θα συνεχιστεί η ολοένα και σφοδρότερη υποτίμηση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια ούτε ότι η ζωή μας πρόκειται να γίνει καλύτερη, με την μη ψήφιση του μεσοπρόθεσμου. Καμιά δύναμη δεν θα μπορέσει να ανακόψει την γενικότερη επίθεση που δεχόμαστε εάν δεν οργανωθούμε και δεν επιτεθούμε κι εμείς, οι από τα κάτω, σε όλα τα επίπεδα. Αν δεν αμφισβητήσουμε το σύστημα της εκμετάλλευσης στη ρίζα του…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων