–Επιχείρηση στο χώρο της εστίασης ζητά για άμεση πρόσληψη δίδα έως 30 ετών,
αδύνατη, για την παραγωγή καφέ και σέρβις.
Προσόντα: Άριστη εμφάνιση, προϋπηρεσία απαραίτητη, γνώση αγγλικών.
–Βρε κορίτσι μου βάλε και κανένα πιο κολακευτικό ρούχο… και να λεγα ότι δεν έχεις και
ωραίο σώμα. Μπας και κάνουμε κάνα ταμείο της προκοπής και συ με περισσότερα
πουρμπουάρ θα φύγεις!
–Δε λέω ότι δεν είσαι καλή στη δουλειά σου αλλά πρέπει να είσαι πιο φιλική με τους
πελάτες…
–Μα πως κάνεις έτσι πια ένα φιλικό φιλί ήταν, είχα πιει και λίγο… Στην τελική τόσο
καιρό δουλεύουμε μαζί δε με ξέρεις τι άνθρωπος είμαι…
Κι όμως δεν είναι κάποια αγγελία που τη βγάλαμε απ το μυαλό μας, ούτε διάλογοι
και σκηνικά μυθοπλασίας. Είναι όλα γεγονότα πέρα για πέρα αληθινά που βιώνουμε
στους χώρους εργασίας και μιας βαθιά πατριαρχικής κοινωνίας. Το τελευταίο
χρονικό διάστημα πολλές γυναίκες και εργαζόμενες έσπασαν τη σιωπή και μίλησαν
μέσω ανώνυμων ή μη καταγγελιών φέρνοντας στην επιφάνεια το θέμα και
αποδεικνύοντας για ακόμη μια φόρα ότι τα αφεντικά δεν έχουν όρια.
Ως εργαζόμενες στο κλάδο του επισιτισμού καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε
καθημερινά άθλιες συνθήκες εργασίας. Από τα χαμηλά μεροκάματα, τις απλήρωτες
υπερωρίες, ελλιπή μέτρα ασφαλείας, εντατικοποιημένη ανασφάλιστη εργασία κ.α. Σα
να μην έφταναν αυτά, μια σειρά εξουσιαστικών, σεξιστικών και παραβιαστικών
συμπεριφορών μας περιμένουν σε κάθε 8ωρο (και όχι μόνο) για να μας
υπενθυμίσουν πως η εκμετάλλευση από το κεφάλαιο δε σταματά στο κομμάτι του
μισθού.
Δεν θεωρούμε οτι η πατριαρχία και οι έμφυλοι διαχωρισμοί πέφτουν απο τον
ουρανό, ούτε πως εμφανίζονται ως μεμονωμένες σφαίρες καταπίεσης, αλλά είναι
κομμάτι της ίδιας της σχέσης κεφαλαίου. Τα αφεντικά θεωρούν ότι έχουν το δικαίωμα
να επεμβαίνουν στην εμφάνιση μας, στην αυτοδιάθεση του σώματος μας με «αθώα»
σεξουαλικού περιεχομένου σχόλια, υποδείξεις συμπεριφοράς και εμφάνισης,
συγκαλύπτοντας «τυχαία» χουφτώματα και αγγίγματα που παραβιάζουν τον
προσωπικό μας χώρο.
Τις περισσότερες φορές, γυναίκες/εργαζόμενες αντιμετωπίζονται ως η βιτρίνα του
μαγαζιού. Είμαστε αναγκασμένες δηλαδή πέρα από την εργατική μας δύναμη να
πουλάμε και την εμφανισή μας. Είμαστε σίγουρα γι αυτούς αναλώσιμα εμπορεύματα
με ημερομηνία λήξης. Αν ξεπεράσεις μια ορισμένη ηλικία, φαίνεσαι «σπασμένη» ή
γερασμένη ή έχεις παραπάνω κιλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να χωθείς
σε κάποια λάντζα ή να μείνεις άνεργη! Δεν είναι λίγες οι φορές που μας ζητάνε να
συναινέσουμε στις απαιτήσεις τους, να είμαστε κεφάτες, χαμογελαστές,
περιποιημένες, πειθαρχημένες και υπάκουες.
Όπως σε κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής, έτσι και στο χώρο εργασίας μας