Οι εργαζόμενοι στον χώρο έχουμε να αντιμετωπίσουμε τα τελευταία χρόνια ιδιαίτερα οξυμένη κατάσταση στους χώρους εργασίας. Η ανασφάλιστη εργασία αποτελεί κανόνα όλο και περισσότερο και η εργοδοτική αυθαιρεσία βρίσκει το πλέον πρόσφορο έδαφος στον συγκεκριμένο κλάδο.
- Το 8ωρο σπάνια τηρείται, οι υπερωρίες δεν πληρώνονται.
- Νυχτερινά ωράρια, Κυριακές και αργίες δεν πληρώνονται βάσει των νόμιμων διατάξεων.
- Τα διαλείμματα δεν υπάρχουν, ενώ καλείται ο εργαζόμενος να κάνει ένα σωρό δουλειές άσχετες με το πόστο του.
- Η τρομοκράτηση από τον εργοδότη με πολλές μορφές είναι ο κανόνας.
- Πολλές φορές υπογράφονται λευκές συμβάσεις, ή η πραγματικότητα της εργασίας είναι άλλη (ψεύτικα ωράρια, άλλη ειδικότητα, ημερομίσθιο που δεν αναλογεί με την εργασία).
- Πολλές απολύσεις γίνονται χωρίς καταβολή αποζημιώσεων, ή οι εργαζόμενοι εξαναγκαζόμαστε σε παραίτηση.
Αυτές οι πιο βάρβαρες συνθήκες εργασίας που αποτελούν τον κανόνα στον κλάδο του επισιτισμού έρχονται να πάρουν πλέον και τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης που επιδιώκει την κατάργηση όλων των κατακτημένων εργατικών δικαιωμάτων.
Σε αυτό το πλαίσιο επιδιώκουν:
- Μείωση των μισθών και ακόμα χαμηλότερους μισθούς για τους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών (o βασικός μισθός θα είναι 540 €)
- Απελευθέρωση του ορίου απολύσεων και ουσιαστικά κατάργηση των αποζημιώσεων.
- Αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, με δικαίωμα για πλήρη σύνταξη μετά από 40 χρόνια πλήρους εργασιακού βίου, το οποίο με τα μισά ένσημα που έχουμε στον κλάδο μας σημαίνει ότι ουσιαστικά δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ.
- Κατάργηση του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στον ΟΜΕΔ (που έδινε μια εγγύηση για την υπογραφή συλλογικών συμβάσεων). Πλέον θα πρέπει να υπάρχει σύμφωνη γνώμη εργαζομένων και εργοδοτών για να γίνει.
- Νομιμοποίηση της παιδικής εργασίας (οι νέοι από 15-18 ετών θα πληρώνονται το 70% του κατώτατου μισθού).
Τα αφεντικά πατώντας στη χρόνια έλλειψη ταξικής συγκρότησης και αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων δημιούργησαν ένα είδος εμφυλίου ανάμεσα τους με κύριο όπλο την ιεραρχία. Σήμερα με φόντο τη κρίση, ξεβρακώνονται τα προνόμια των προϊστάμενων (που για ένα κομμάτι ψωμί παραπάνω ελέγχουν, κρίνουν, ρουφιανεύουν τους συναδέλφους τους) και έρχεται να υποτιμηθεί η εργασία όλων.
Δηλαδή, ακόμη και όσοι είχαν μια «σταθερή» σχέση εργασίας μέχρι σήμερα, τώρα στο φόντο της κρίσης και των νέων μέτρων, μπαίνουν στο ίδιο καθεστώς υποαπασχόλησης – ανεργίας – εργασιακής περιπλάνησης μαζί με όλους τους υπόλοιπους εργαζόμενους που βιώνουν ήδη τον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα.
Η επίθεση της κυβέρνησης και των εργοδοτών στην πραγματικότητα που βιώνουμε δεν είναι μονόδρομος. Δεν έχουν κανένα δικαίωμα να ζητάνε από εμάς που δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί να κάνουμε θυσίες για να μην «καταρρεύσει» η ελληνική οικονομία, και να δεχτούμε επίσης να δουλεύουμε με χειρότερους όρους για να μην κλείσει η «μικρή επιχείρηση». Γιατί στην εποχή της ανάπτυξης της κερδοφορίας των επιχειρήσεων, δεν καρπωθήκαμε ούτε το παραμικρό κομμάτι από το κέρδος το οποίο εμείς παράγαμε, έτσι λοιπόν και τώρα που με πρόσχημα την κρίση καλούμαστε να πληρώσουμε τα σπασμένα αρνούμαστε να συμμορφωθούμε στις επιταγές των αφεντικών. Όχι μόνο δεν πρόκειται να δώσουμε δεκάρα τσακιστή για τα χρέη τους, αλλά να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να πάρουμε πίσω όσα μας έκλεψαν και όσα μας κλέβουν.
Παραδείγματα τέτοιων συλλογικών απαντήσεων ενάντια στους εκβιασμούς και τις αυθαιρεσίες των αφεντικών είναι το εστιατόριο “Banquet” και το καφενείο “Καφεναί”. Στο πρώτο, 7 εργαζόμενοι αποφάσισαν να στηρίξουν το συνάδελφό τους που απολύθηκε επειδή ζήτησε το δώρο του Πάσχα, διεκδικώντας και τα δικά τους δεδουλευμένα ενώ στο δεύτερο, κόντρα στην πρόφαση της κρίσης και της μειωμένης κίνησης του μαγαζιού (κόντρα δηλαδή στην περαιτέρω μετακύλιση του κόστους της επιχείρησης στους εργαζόμενους) αποφάσισαν όχι μόνο να μη συνεισφέρουν “στο ξεπέρασμα της κρίσης”, αλλά να διεκδικήσουν δεδουλεμένα και νέες συμβάσεις.
Με δύναμη την συλλογικότητα και την αυτοοργάνωση μπορούμε να δώσουμε μάχες και να πετύχουμε νίκες. Πιστεύουμε πως στα συλλογικά προβλήματα δεν μπορούμε να απαντάμε ατομικά και απομονωμένα, γι’ αυτό προκρίνουμε τη συμμετοχή σε αυτά τα πρωτοβάθμια σωματεία που μέσα από συνελεύσεις και διαδικασίες βάσεις αποφασίζουν, κρίνουν και πράττουν, με τον κάθε εργαζόμενο του κλάδου να έχει λόγο για όλα τα ζητήματα που αφορούν τη δουλειά και τη ζωή του. Είμαστε και θα είμαστε ενάντια στη λογική και πρακτική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης γιατί όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε ίσοι και κανένας δεν μπορεί να αποφασίζει για τη ζωή μας αντί για εμάς. Μόνο εμείς οι ίδιοι εργαζόμενοι και όχι κάποια πεφωτισμένη ηγεσία πρέπει να αποφασίζουμε για το αν, γιατί, πότε και με ποιόν τρόπο θα αγωνιστούμε.
Η απάντηση μπορεί και πρέπει να δοθεί από ένα ανεξάρτητο εργατικό κίνημα.
Προκρίνουμε τον άμεσο – απευθείας συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων, που αν και με τη μορφή και το περιεχόμενο που έχει σήμερα δε μας καλύπτει πλήρως, απέναντι στην ξεπουλημένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΣΕΕ που ούτε θέλει και ούτε μπορεί να στηρίξει τους αγώνες και τις ανάγκες των εργαζομένων, αντιθέτως συμμαχεί με το μπλοκ εξουσίας από τον χώρο δουλειάς μέχρι την ελληνική και διεθνή κεντρική πολιτική σκηνή. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν προκηρύσσει ούτε μία 48ωρη γενική απεργία, ενώ θα έπρεπε να κηρύξει απεργία διαρκείας απέναντι στα νέα μέτρα που αλλάζουν ολόκληρη τη ζωή μας και υποθηκεύουν το μέλλον μας. Ούτε όμως το κομματικά περιχαρακωμένο ΠΑΜΕ δεν μπορεί να δώσει νικηφόρα προοπτική στους αγώνες, γιατί από τη μία χρησιμοποιεί τις ίδιες γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές δομές με τη ΓΣΕΕ και από την άλλη δεν δίνει μαχητικούς ανυποχώρητους αγώνες με προοπτική νίκης, αλλά αρκείται σε κομματικές παρελάσεις.
Αναγνωρίζοντας αυτή την πραγματικότητα, και οδηγημένοι από την ανάγκη μας να υπερασπιστούμε την εργασία μας και να διεκδικήσουμε αξιοπρεπείς συνθήκες γι’ αυτή με όποιο τρόπο μπορούμε, παίρνουμε την πρωτοβουλία για ίδρυση ενός πραγματικά ενεργού Σωματείου στον κλάδο του Επισιτισμού, παρακάμπτοντας τη γραφειοκρατική πρακτική εκπροσώπησης που μόνο εμπόδιο στέκεται στις διεκδικήσεις μας. Σταθερά χαρακτηριστικά που βάζουμε από την αρχή είναι η εγγραφή όλων των ανασφάλιστων εργαζόμενων, η αναγωγή της Γ. Συνέλευσής του στο μόνο όργανο με ισχύ (τυπικός ρόλος του Δ. Συμβουλίου), η αντίθεση με κρατικοδίαιτες μορφές συνδικαλισμού (ΓΣΕΕ/ΠΑΜΕ), που εκτός από μη λειτουργικές είναι πια και απέναντι στα συμφέροντά μας σαν εργαζόμενων και η συνεχής και συνεπής παρέμβαση στους χώρους δουλειάς.
Υπερασπιζόμενοι τις ανάγκες και τα δικαιώματα μας κατεβαίνουμε σε απεργία. Γιατί έτσι μπορούμε να ασκήσουμε πίεση στην εργοδοσία, γιατί μπλοκάρουμε την λειτουργία των επιχειρήσεων και προκαλούμε οικονομικό κόστος στα αφεντικά και ασκούμε εκβιασμό στην εργοδοσία και την κυβέρνηση για την υλοποίηση των αιτημάτων μας.
Ενάντια:
- στη μαύρη εργασία
- στις απλήρωτες υπερωρίες
- στα απλήρωτα νυχτερινά & κυριακάτικα μεροκάματα
- στην τρομοκρατία στους χώρους εργασίας
- ΣΤΟ ΞΕΠΟΥΛΗΜΑ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
Αναγνωρίζουμε την ιδιαιτερότητα του κλάδου μας και πόσο δύσκολο είναι για τους εργαζόμενους σε αυτόν να απεργήσουν. Η μαύρη εργασία, που είναι η πραγματικότητα για τη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων στον κλάδο, κάνει την απόλυση να μοιάζει με ένα πολύ πιθανό ενδεχόμενο. Παρόλα αυτά τονίζουμε ότι περίπτωση που κάποιος συνάδελφος αποφασίζοντας να συμμετέχει στην απεργία αντιμετωπίσει κάποιο πρόβλημα στη δουλειά του, είναι αυτονόητο ότι θα έχει την έμπρακτη αλληλεγγύη μας.
Την Πέμπτη 9/7 απεργούμε λοιπόν, αλλά παίρνοντας την απόφαση να συμμετέχουμε στην απεργία, παίρνουμε και την απόφαση να μην είμαστε ούτε καταναλωτές την ημέρα αυτή. Γιατί θεωρούμε ότι απεργία δεν σημαίνει μία 2ωρη πορεία και μετά καφεδάκι ή φαγητό στα μαγαζιά που οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να απεργήσουν. Προχωράμε σε αυτοοργανωμένη κουζίνα, μετά την πορεία στην Ροτόντα για να καλύψουμε πρωτίστως τις δικές μας ανάγκες .Προκρίνουμε ως λύση για τις επόμενες απεργίες την οργάνωση τέτοιων κινήσεων, ώστε οι απεργίες να σημαίνουν όντως μπλοκάρισμα της παραγωγής και όχι ακόμα μεγαλύτερα κέρδη για τα αφεντικά.
Τώρα που η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο,
Τώρα που καταπατούν ακόμα και τα τελευταία δικαιώματα μας,
Τώρα που θέλουν να μας αναγκάσουν να δουλεύουμε μέχρι να πεθάνουμε….
Ήρθε η ώρα να απαντήσουμε.
Επόμενη Συνέλευση του Σωματείου Τετάρτη 14/7 στις 16:00 στο Πολυτεχνείο