Εν όψει της Γενικής Απεργίας στις 15 Δεκέμβρη, το Σωματείο μοιράζει το παρακάτω κείμενο στο δρόμο και σε συναδέλφους στη δουλειά:
Εργασία ή Απεργία;
(κάποια αυτονόητα (;) για την απεργία στις 15 Δεκέμβρη)
Σαν Σωματείο Σερβιτόρων – Μαγείρων αναζητούμε σημεία επαφής με άλλους συναδέλφους, επιθυμούμε να ανταλλάξουμε εμπειρίες, να ζυμωθούμε στον δρόμο και να ανακαλύψουμε κοινούς χώρους δράσης, έτσι ώστε συλλογικά να δώσουμε μια απάντηση «από τα κάτω» προς αυτούς που νομίζουν πως τους ανήκουμε. Παλεύουμε για την οργάνωση των αναγκών των επισφαλών εργατών/τριών ενάντια στα οργανωμένα παιχνιδάκια των εργατοπατέρων.
Η πολιτική πράξη της απεργίας σημαίνει πως δεν παράγουμε και δεν καταναλώνουμε.Σημαίνει πως δεν αναπαράγουμε το σύστημα εκμετάλλευσης και σπάμε εις βάρος των αφεντικών την γραμμή παραγωγής-κατανάλωσης, διεκδικώντας όσα μας έχουν κλέψει. Κατά συνέπεια, για εμάς το να κατέβουμε σε μια απεργία προϋποθέτει ξεκάθαρους στόχους και στάση.
Για τα αφεντικά όμως, η μέρα απεργίας, σημαίνει ζεστό χρήμα απεργών-καταναλωτών. Παίρνουν extra προσωπικό για να εξυπηρετούν τους πεινασμένους απεργούς. Τα τηλέφωνα χτυπάν σαν τρελά για delivery και τα παπιά μας χύνουν τα λάδια τους στους δρόμους που πιο πριν πέρασε η πορεία…Ειρωνεία; Μάλλον πραγματικότητα. Εδώ είναι η μεγάλη αντίφαση (ή καλύτερα εδώ είναι που μας καίγονται τα λαμπάκια…). Να απεργείς, και μετά να διασκεδάζεις σε μαγαζιά που άνθρωποι γίνονται πατίνι επειδή δεν μπορούν να απεργήσουν. Και εξηγούμαστε. Στον κλάδο μας, η απόφαση να απεργήσουμε μπορεί να μας βρει αγκαλιά με την απόλυση, ή στην «καλύτερη» το αφεντικό να «χώσει» κάποιον άλλο συνάδελφο στη θέση μας και να μας την «φυλάει» για ανύποπτο χρόνο. Καταστρατηγείται έτσι αυτό το δικαίωμα με απειλές και ψυχολογικό πόλεμο. Κατανοούμε έτσι την σχιζοφρενική συνθήκη που επικρατεί στον κλάδο μας, και επομένως την δυσκολία σε πάρα πολλές περιπτώσεις να απεργήσουμε. Και η γσεε τον χαβά της…
Το ποτήρι όμως έχει γίνει δεξαμενή. Κι αν ξεχειλίσει… Στο χέρι μας είναι. Έχουμε μπουχτίσει από εκβιασμούς. Καιρός να δούμε τις δυνάμεις μας.
Σαν σωματείο προτείνουμε τον αγώνα. Την συνεχή πίεση των ορίων, όπου και όπως μπορούμε. Να οργανωθούμε με συναδέλφους στα κρυφά στη δουλειά ή στα φανερά στις απεργίες και στα σωματεία. Στην μόνη πραγματική βάση. Αυτή των αναγκών μας. Με ανθρώπους που τραβάμε το ίδιο λούκι, μπορούμε να δώσουμε να καταλάβουν πως οι μέρες αφθονίας τους τελειώνουν, γιατί είναι αποτέλεσμα των χρόνων καταπίεσής μας.
Να σαμποτάρουμε λοιπόν τα μαγαζιά που μένουν ανοιχτά την μέρα της απεργίας. Καλούμε στη συντροφική κουζίνα μετά την απεργία στο Στέκι στη Μόδη. Με την συντροφική κουζίνα επιδιώκουμε να βρεθούμε με συναδέλφους και με τους υπόλοιπους απεργούς, δείχνοντας παράλληλα και μια ελάχιστη αλληλεγγύη στους συναδέλφους που δεν μπορούν να απεργήσουν.