Εσύ εργαζόμενη. Υποτιμάς την εργασία σου;
Στην εκβιαστική συνθήκη της επιβίωσης νιώθεις ξεπουλημένη όταν γίνεσαι πατίνι για 3 ευρώ την ώρα;
Εσύ εργαζόμενε. Αφήνεσαι στην τύχη που σου επιφυλάσσει το αφεντικό σου;
Όταν σακατεύεις το σώμα σου στις σκατοδουλειές που όλοι κάνουμε, ανασφάλιστος, νιώθεις αυτό το “κουφάλα μου πίνεις το αίμα”;
Κι όταν έρχεται η στιγμή που κάποιοι σε ρωτάν ‘τι κάνεις γι’ αυτό’ νιώθεις πως σου τη λένε και πως μόνο εσύ ζεις δύσκολα ή καταλαβαίνεις πως είμαστε πολλοί και ψάχνεις λύση με τους ανθρώπους που μοιράζονται τα ίδια προβλήματα;
Κλείνεσαι στην βόλεψή σου και μένεις ακόμα πιο μόνος όπως σε θέλουν τα αφεντικά σου, ή νιώθεις την ανάγκη να οργανωθείς με τους συναδέλφους σου για να πάρετε πίσω τα αυτονόητα και να διεκδικήσετε αυτά που σας ανήκουν;
Την επόμενη φορά που θα σου ανακοινώσουν μείωση επειδή και καλά το μαγαζί δεν «βγαίνει», θα σκύψεις το κεφάλι σκεφτόμενος την καβάτζα(!) σου (“πώς έγω θα τη βγάλω καθαρή σε αυτή την κατάσταση”), αδειάζοντας τον συνάδελφό σου που θα αντιδράσει, ή θα τον στηρίξεις και θα ζητήσετε και ένσημα έτσι για να δουν επιτέλους πως είναι ο «εργασιακός εκβιασμός» από την μεριά των ενωμένων εργαζόμενων;
Όταν η πορεία της απεργίας περνά μπροστά απ’ το μαγαζί που δουλεύεις, σκέφτεσαι “ωχ μωρέ τι θέλουν πάλι αυτοί! Δουλειά να’ χουμε…κι άσε όλα τ’ άλλα…” ή σε τρώει η σκέψη στην επόμενη απεργία να κατέβεις κι εσύ στον δρόμο και να μπλοκάρεις την παραγωγή; Θα πείς ή όχι “ναι ρε γαμώτο! Την έχουμε την δύναμη. Όλοι μαζί μπορούμε να αντισταθούμε στα αφεντικά. Θέληση θέλει μόνο” ;
Κι όταν σου δίνουμε αυτό το κείμενο σκέφτεσαι πως είμαστε τίποτα γραφικοί βολεμένοι που λέμε ότι έχουμε τις λύσεις για τα προβλήματά σου; Μήπως λες “και τί θα αλλάξει;”, πράγμα που τόσο βολεύει ξανά τα αφεντικά σου;
ή
βλέπεις απέναντί σου ανθρώπους που βιώνουν παρόμοια αν όχι τα ίδια προβλήματα με σένα να προσπαθούν να σπάσουν την τρομοκρατία που μας επιβάλλουν ψάχνοντας μαζί σου τους τρόπους να διεκδικήσουμε όλα αυτά που μας κλέβουν χρόνια τώρα;
Αλήθεια..
Εσύ αφεντικό…Που κλαίγεσαι πως δεν πάει καλά η δουλειά σου, θα μοιραζόσουν άραγε τα κέρδη σου αν πήγαινε καλά; Ή απλά για να κερδίσεις περισσότερα μας κλέβεις περισσότερο;
Εσύ αφεντικό που λες πως είμαστε άδικοι και πλεονέκτες και πως έτσι είναι η πιάτσα, πως θα σου φανεί αν σου λέγαμε πως εσύ και το σινάφι σου την φτιάξατε έτσι για να πλουτίζετε πατώντας πάνω στην ανοργανωσιά και την αφέλειά μας; Και το ξέρουμε αυτό καλά… Και είναι καιρός να κάνουμε κάτι γι’ αυτό…
Αν απαιτείς να γίνει ό,τι, όποτε, όταν και όπως σου καπνίσει, αν παρενοχλείς και εκβιάζεις εργαζόμενους και εργαζόμενες, αν ασκείς ψυχολογικό πόλεμο, αν νομίζεις πως σου ανήκουμε, θα νιώσεις πως “πουλάμε το σπίτι μας και την δουλειά που μας ταΐζει” όταν κάνουμε λούφα-κοπάνα-σαμποτάζ, ή θα παραδεχτείς πως και λίγα σου κάνουμε;
Αν σου ζητήσει ο εργαζόμενός σου τα αυτονόητα θα του τα δώσεις ή θα προτιμήσεις να τρέχεις στην επιθεώρηση και στο ΙΚΑ; γιατί πώς να το κάνουμε…ξυπνάνε κάποτε οι καταπιεσμένοι και τότε για σενα αφεντικό είναι δύσκολα….είναι ωραία και γλυκιά η στιγμή που τα αφεντικά βάζουν το χέρι στην τσέπη για να πληρώσουν αυτά που μας χρωστάνε.
Κι αν απειλήσεις εργαζόμενο με απόλυση σε περίπτωση που διεκδικήσει ένσημα ή το δικαίωμά του να απεργήσει, πως θα αντιδράσεις απέναντι σε ενωμένους εργαζόμενους που θα σταθούνε πλάι του;
Αλήθεια τα αφεντικά πιστεύουν πραγματικά πως τους έχουμε ανάγκη, ή τελικά παραδέχονται πως παράσιτα σαν κι αυτούς δεν θα υπήρχαν αν ο πολιτισμός τους δεν πατούσε πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπων;
Αλήθεια..
Εσύ απεργέ! Νιώθεις πως “το χρέος” σου περιορίζεται στην 3ωρη πορεία και μετά έχεις το δικαίωμα για πολιτικές αναλύσεις σε ταβέρνες όπου άλλοι εργαζόμενοι δουλεύουν αναγκαστικά ή από άγνοια των δικαιωμάτων τους, ή παραδέχεσαι πως η απεργία έχει εκφυλιστεί ειδικά στους κύκλους των “αγωνιστών” και πρέπει επιτέλους να δείξουμε την έμπρακτηαλληλεγγύη μας σε αυτούς τους εργαζόμενους “άλλης κατηγορίας”;
Νιώθεις πως οι εργατοπατέρες (γσεε-αδεδυ) και οι σταλινικοί μηχανισμοί τύπου π.α.μ.ε. είναι οι καθαγιασμένοι κάτοχοι Της Λύσης και Του Σωστού; Ή κατανοείς πως ο σάπιος ρόλος τους και τα ξεπουλημένα παιχνίδια τους μας έχουν οδηγήσει εδώ, να χάνουμε σε κάθε απεργία ένα ένα τα αναχώματα που με αίμα κερδίθηκαν;
Κι εσύ “απεργέ”. Πιστεύεις πραγματικά πως μας νοιάζει εμάς τους “από τα κάτω” για τους “αγώνες” που έχεις δώσει; Για το αν ήσουν στο πολυτεχνείο το 73 ή στη γαλλική επανάσταση του 1789; Πιστεύεις πραγματικά πως χρειαζόμαστε ήρωες και ειδικούς “επί της επανάστασης”; Πιστεύεις πραγματικά πως θα διώξουμε όλους αυτούς που φορτώθηκαν στην πλάτη μας για να ανεβείτε εσείς;
Στο σωματείο σερβιτόρων-μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού, θεωρούμε την κάθε απεργία ευκαιρία για να βρεθούμε εμείς οι από τα κάτω που λέμε… Να οργανωθούμε και να αναζητήσουμε τους δρόμους για ακηδεμόνευτους αγώνες, να ζυμωθούμε και να μηχανευτούμε τους τρόπους δράσης που θα πάνε μπροστά αυτό που λέμε αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων και αντίσταση στους χώρους εργασίας. Σε κάθε απεργία επιλέγουμε να βρισκόμαστε στον δρόμο με δράσεις καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας, επειδή θεωρούμε πως είναι το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε στους καιρούς που ζούμε για να σταθούμε δίπλα σε συναδέλφους, να επικοινωνήσουμε τον λόγο μας με την υπόλοιπη κοινωνία, και να φέρουμε με τον τρόπο μας λίγο πιο κοντά αυτό που φαίνεται άπιαστο. Την χειραφέτηση. Την αυτοδιάθεση. Το να πάρουμε τελικά τη ζωή μας στα χέρια μας.