Μήνες τώρα οι εργασιακές συνθήκες στο “Καφέ Αμάν” πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Το καθεστώς “μαύρης εργασίας” έχει γίνει κανόνας, καθώς όλοι οι εργαζόμενοι δουλεύουν ανασφάλιστοι (χωρίς σύμβαση εργασίας). Τα ένσημα αποτελούν είδος πολυτελείας, εφόσον πολυτέλεια θεωρεί το αφεντικό ακόμα και το να αρρωστήσουμε, πόσο μάλλον την περίπτωση να πάθουμε κάποιο εργατικό ατύχημα, αφήνοντάς μας χωρίς ιατρική κάλυψη. Απλήρωτες υπερωρίες , χωρίς παραπάνω χρήματα τις Κυριακές, τις αργίες και τις νυχτερινές ώρες, χωρίς την καταβολή δώρων και επιδομάτων. Χωρίς τακτική καταβολή των δεδουλευμένων μας, με αποτέλεσμα να φτάνουμε πολλές φορές σε χρωστούμενα μεροκάματα βδομάδων ή και μηνών.
Επιπλέον, από την έναρξη της θερινής περιόδου, το εργασιακό περιβάλλον άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο ψυχοφθόρο. Οι ανυπόστατες κατηγορίες ότι κλέβουμε το μαγαζί έδιναν και έπαιρναν. Η μειωμένη κίνηση λόγω του καλοκαιριού καταλογιζόταν στους εργαζόμενους. Το αφεντικό χρησιμοποιούσε την δικαιολογία ότι η δική τους στάση απέναντι στους πελάτες είχε σαν αποτέλεσμα την μειωμένη πελατεία. Η μείωση των εσόδων του μαγαζιού οδήγησε σε μείωση στα μεροκάματα μας και σε ασυνέπεια ως προς την πληρωμή μας, προκειμένου να διατηρηθεί ακέραιο το κέρδος του αφεντικού. Οι σχέσεις μεταξύ του προσωπικού έγιναν σταδιακά κατακριτέες και “απόδειξη ενοχής”, στα πλαίσια της λογικής “διαίρει και βασίλευε”, πάντα προς όφελος της εργοδοσίας. Το εβδομαδιαίο πρόγραμμα αντικαταστάθηκε από τηλεφωνική ενημέρωση για το αν και πόσο θα δουλέψουμε την επόμενη μέρα.
Αποκορύφωμα, αλλά και αποτέλεσμα, όλης της παραπάνω κατάστασης, αποτελούν οι μαζικές απολύσεις – με μορφή υποχρεωτικών παραιτήσεων – που πραγματοποίησε το αφεντικό. Κατά τους τρεις τελευταίους μήνες, άλλαξε ριζικά το προσωπικό, αφήνοντας πάνω από δέκα άτομα άνεργους, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς αιτιολόγηση και χωρίς χρηματικές αποζημιώσεις.
Η περίπτωση του “Καφέ Αμάν” δεν είναι μοναδική. Όλοι/όλες οι εργαζόμενοι/ες στον κλάδο του επισιτισμού, έχουμε βιώσει στον εργασιακό μας χώρο κάτι ανάλογο. Εντατικοποιημένη εργασία, χαμηλά αμειβόμενη, κατά κανόνα χωρίς ασφάλιση, απλήρωτες υπερωρίες, νυχτερινά, Κυριακές και αργίες, ανύπαρκτα επιδόματα και δώρα. Και φυσικά, πρέπει πάντα να είμαστε ευχάριστοι ,ευδιάθετοι και με θετική αύρα όσο άθλιες κι αν είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εργαζόμαστε. Με λίγα λόγια την εργοδοτική τρομοκρατία.
Ωστόσο κάποιοι και κάποιες από εμάς, επιλέγουμε να διεκδικήσουμε μέσα από συλλογικούς αγώνες τα αυτονόητα, προσπερνόντας την επιλογή της σιωπηρής υποταγής. Η αυθαιρεσία του εργοδότη του ‘Καφέ Αμάν’ δεν πρέπει και δεν πρόκειται να μείνει αναπάντητη. Διεκδικούμε την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων μας, υπερασπιζόμαστε την εργασιακή μας αξιοπρέπεια.
Τώρα που η εργασιακή και υπαρξιακή επισφάλεια εντείνονται πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση πως ο καθένας και η καθεμία πρέπει να αντιδράσει γιατί η ήττα θα είναι όλων μας.
Είναι σημαντικό να οργανωθούμε στους χώρους εργασίας μας να χτίσουμε σχέσεις εμπιστοσύνης – αλληλεγγύης με τους συναδέλφους μας και να διεκδικήσουμε συλλογικά τα αυτονόητα. Να σπάσουμε τις μεταξύ μας εξουσίες, να αμβλύνουμε τους διαχωρισμούς και τις ανισότητες που μας έχουν επιβάλει και εμείς με τη σειρά μας έχουμε αναπαράγει. Αυτό φοβούνται, αυτό θέλουν να αποφύγουν και αυτό είναι το όπλο μας για να μας υπολογίσουν.
