Τη Δευτέρα 27/5, τα αφεντικά του οβελιστήριου “Ζωή και Κότα”, στην πλατεία Αγίου Γεωργίου 3 στη Ροτόντα, ανακοινώνουν προφορικά και στους 3 διανομείς τις απολύσεις τους.
Αιτία: η διεκδικητική τους στάση στο χώρο δουλειάς τους, κάτι που για τα αφεντικά σε έναν κλάδο όπου η μαύρη εργασία χωρίς δώρα και επιδόματα θεωρείται αυτονόητη, από ότι φαίνεται δεν μπορεί να γίνει ανεκτό.
Από την Τρίτη 28/5 πραγματοποιήθηκαν, και μέχρι το τέλος της εβδομάδας, Κυριακή 2/6, καθημερινές παρεμβάσεις (εκτός από την Παρασκευή) έξω από την επιχείρηση, από τους 3 διανομείς, το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης και πολλούς/ές αλληλέγγυους/ες. Μοιράστηκαν χιλιάδες κείμενα, φωνάχτηκαν συνθήματα, πετάχτηκαν πολλά τρικάκια και συζητήσαμε με πολλούς διερχόμενους. Η στάση των αφεντικών ήταν κυρίως αμήχανη, εκτός από κάποιες αστείες απόπειρες να βιντεοσκοπήσουν τον αλληλέγγυο κόσμο και να έρθουν σε λεκτική αντιπαράθεση μαζί του.
Δίνουμε σίγουρα μια υπόσχεση: να ανανεώσουμε τα ραντεβού μας έξω από την επιχείρηση και τις επόμενες βδομάδες.
Ακολουθεί το κείμενο των διανομέων:
Ζωή και Κότα…. για τ’αφεντικά
Η κατάσταση στον κλάδο του επισιτισμού όπου και εργαζόμαστε, λίγο πολύ γνωστή. Η μαύρη εργασία είναι ο κανόνας και όχι η εξαίρεση. Φτηνές εργατοώρες, απλήρωτες αργίες, υπερωρίες, υπερεργασίες, νυχτερινά και φυσικά απλήρωτα επιδόματα και δώρα. Απο πλευράς των αφεντικών η φόρμουλα ίδια – στήνουν μαγαζιά στις πλάτες των εργαζομένων αυξάνοντας τα κέρδη τους σε βάρος της εργασίας μας.
Στο ίδιο πλαίσιο κυμαίνεται και το γνωστό οβελιστήριο στην Ροτόντα, “Ζωή και Κότα”, όπου οι τρεις μας εργαζόμασταν ως διανομείς -εκτελώντας, εννοείται, και χρέη σερβιτόρου, αφού “έτσι δουλεύει η πιάτσα”. Ανασφάλιστη εργασία με δικά μας μηχανάκια -όπου εννοείται πως επιβαρυνόμασταν με τα έξοδα συντήρησης των οχημάτων-, εντατικοποιημένα ωράρια χωρίς το διάλειμμα που προβλέπει ο νόμος και συχνές προτροπές για να γίνουμε πιο παραγωγικοί (“έλα αγχώσου λίγο”, “τρέχουμε τώρα”). Και όλα αυτά, μην έχοντας λάβει ποτέ τα δώρα και τα επιδόματα που δικαιούμαστε. Ακόμη και όταν ένας εκ των τριών υπέστη εργατικό ατύχημα που τον κράτησε 3 εβδομάδες εκτός εργασίας, η εργοδοσία δεν έκρινε σκόπιμο να καταβάλει το παραμικρό, αφού “δεν φαινόμαστε πουθενά”.
Με αφορμή τα παραπάνω, τον Δεκέμβρη του 2012 και ένω το μαγαζί θα έκλεινε για Χριστούγεννα, ζητήσαμε το δώρο που μας αναλογεί και μετά την αρνητική απάντηση “αφού το μαγαζί δεν βγαίνει”, μας πληροφόρησαν και για την “λήξη της συνεργασίας”, την απόλυση δηλαδή, ενός συναδέλφου εκ των τριών. Η απάντηση μας ήταν αμεσότατη, διεκδικώντας και επιτυγχάνοντας την ανάκληση της απόλυσης του, ανοίγοντας ταυτόχρονα την συζήτηση για συμβάσεις. Τελικά, ύστερα από διαπραγματεύσεις και έναν χρόνο μαύρης εργασίας υπογράφουμε συμβάσεις.
Η απάντηση από πλευράς των αφεντικών ήταν ήδη δρομολογημένη με -σαφώς- εκδικητικό προσανατολισμό. Αφόρητη πίεση κάθολη την ώρα της εργασίας, με συνεχείς αγγαρείες και ψυχοφθόρα παραμονή στον εργασιακό μας χώρο. Την τελευταία μέρα πριν κλείσει το μαγαζί για Πάσχα, ζητήσαμε το αντίστοιχο δώρο, παίρνοντας μία μικρή προκαταβολή μετά από εντάσεις. Το υπόλοιπο το λάβαμε μετά το Πάσχα και με νέο κύκλο εντάσεων αφού δεν ήταν προφανώς διατεθειμένοι να δώσουν τίποτα παραπάνω. Αντ’αυτού μας ανακοίνωσαν την μείωση των ώρων εργασίας μας, γεγονός που μόνο εκδικητικά και αντιδραστικά ως προς τις διεκδικήσεις μας μπορούμε να ερμηνεύσουμε. Αφού δεν λειτούργησε ούτε αυτό, μετά από 2 εβδομάδες, στις 27/05 μας ανακοινώνουν προφορικά τις απολύσεις μας. Όταν δε, απαντήσαμε με πρόθεση να απευθυνθούμε στην επιθεώρηση εργασίας και να εμπλέξουμε το σωματείο στην διαδικασία ένας εκ των αφεντικών μας απάντηση πως “δεν φοβάται” και πως “είναι 15 χρόνια στην νύχτα“.
Ενάντια στην υποτίμηση της εργασίας μας, επιλέξαμε να κινηθούμε απο κοινού ως εργαζόμενοι διανομείς στα πλαίσια των αναγκών μας. Οι φανφάρες των αφεντικών δεν μας πτοούν, προφανώς, αφού με αφορμή την κρίση και το πως δουλεύει η πιάτσα θέλουν να υποτιμήσουν και άλλο τα μεροκάματα και την εργασία μας συνολικότερα, ακόμα και σε κερδοφόρες επιχειρήσεις. Προχωράμε σε παρεμβάσεις, μην αναγνωρίζοντας σε πρωταρχικό στάδιο τις προφορικές απολύσεις. Διεκδικούμε την επιστροφή μας στον εργασιακό μας χώρο με τους όρους της υπάρχουσας σύμβασης. Ενάντια στην αναδιάρθρωση της εργασίας, ενάντια στην λογική των αφεντικών που θεωρεί την ασφάλιση πολυτέλεια διεκδικούμε τα αυτονόητα, συλλογικά και ισότιμα.
Οι διανομείς του “Ζωή και Κότα”