στηρίζουμε την κατάληψη του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης και συμμετέχουμε στην αυριανή συγκέντρωση-πορεία στις 19:00 έξω από το κτίριο
Ανακοίνωση κατάληψης εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης
Ασφαλιστικό νομοσχέδιο – ένας ακόμη δρόμος για την επίτευξη της περαιτέρω υποτίμησης των ζωών μας
Το νέο νομοσχέδιο που έρχεται προς ψήφιση στην Βουλή περιλαμβάνει: Σύνταξη για 15 χρόνια ασφαλισμένης εργασίας τα 350 ευρώ, την πιστοποίηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 67, την κατάργηση του ΕΚΑΣ, την σταδιακή κατάργηση των επικουρικών ταμείων, την κατακόρυφη αύξηση των εισφορών για τους αυτοαπασχολούμενους, την περαιτέρω μείωση της συμμετοχής στα ταμεία για το κράτος και τους εργοδότες, την αύξηση των εισφορών μας για περίθαλψη, την ανταποδοτική και κανιβαλλιστική οργάνωση της κοινωνικής ασφάλισης. Τα ταμεία λέει, δεν βγαίνουν, αλλά ξεχνάν να μας πουν ότι τα ταμεία άδειασαν για να αποπληρωθεί το χρέος και για να τζογάρουν στα χρηματιστήρια, άδειασαν επειδή διαγράφονται τα χρέη των αφεντικών, άδειασαν επειδή δάνειζαν σε επιχειρηματίες λεφτά για να αναπτυχθεί η «οικονομία». Τα σπασμένα τα πληρώνουμε για άλλη μια φορά οι από τα κάτω, οι εκμεταλλευόμενοι και οι εκμεταλλευόμενες, που καλούμαστε να δούμε κι άλλο το εισόδημά μας να μικραίνει σε αντίθεση με το κόστος ζωής που ολοένα και αυξάνεται. Αποτέλεσμα της καπιταλιστικής κρίσης, το νομοσχέδιο όπως τόσα που πέρασαν και άλλα τόσα που ετοιμάζονται, έρχονται για να επεκταθεί η κερδοφορία της αστικής τάξης.
Πετσοκομμένοι μισθοί, κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, ανασφάλιστη και ελαστική εργασία, αύξηση φορολογίας, αύξηση τιμών σε βασικά αγαθά, μειώσεις συντάξεων, αποκλεισμοί στην υγεία, ιδιωτικοποιήσεις, δίδακτρα στην παιδεία και ταυτόχρονη αύξηση της προληπτικής αλλά και άμεσης καταστολής, με συνεχή στελέχωση των σωμάτων ασφαλείας -να κι ένας τομέας που έχει πραγματική ανάπτυξη-, με συνεχή επέκταση των αντισυνδικαλιστικών νόμων αλλά και του τρομονόμου κ.ο.κ. Η επίθεση που δεχόμαστε είναι συνολική και μόνο συνολικά μπορούμε να την ανατρέψουμε. Μιλάμε λοιπόν για ταξικό μπλόκο στο νέο ασφαλιστικό αλλά βλέποντάς το ως μία μόνο μάχη και συνοδεύοντας το με την συνολική αντεπίθεση των καταπιεσμένων απέναντι στο κράτος και στα αφεντικά.
Συνείδηση ταξική όχι εθνική
Μιλάμε και δρούμε ως ενεργό κομμάτι και όχι ως αντιπρόσωποι της εκμεταλλευόμενης και καταπιεζόμενης τάξης, του προλεταριάτου. Αντιλαμβανόμαστε χωρίς ωραιοποιήσεις και αυταπάτες τη θέση μας μέσα στον καπιταλισμό, αντιλαμβανόμαστε τη μοίρα που μας επιφυλάσσει η κρίση του, που δεν είναι άλλη από την δίχως σταματημό υποτίμηση της εργασιακής δύναμης και των όρων ζωής μας συνολικά.
Αντιπαλεύουμε τους εθνικούς διαχωρισμούς μέσα στην τάξη μας και αντίστοιχα δεν συμπλέουμε κάτω από την εθνική ρητορική με τους ίδιους μας τους εκμεταλλευτές. Αν σήμερα με τη φορολογία ή το ασφαλιστικό, πλήττεται και η περίφημη μεσαία τάξη, κομμάτι της οποίας μας ξεζουμίζει με τους πιο άγριους όρους στις καφετέριες, στα εμπορικά καταστήματα, στα χωράφια ή σε κάθε άλλου τύπου μικρομεσαίας επιχείρησης, αυτό δεν μας κάνει να μοιραζόμαστε ούτε κοινά προβλήματα, ούτε κοινούς αγώνες. Υπάρχει για εμάς μία απαράβατη γραμμή, αυτή της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο και το παρότι αντιλαμβανόμαστε, επεξεργαζόμαστε και μιλάμε για τον ανταγωνισμό μεταξύ δυνάμεων του κεφαλαίου, αυτό σε καμία περίπτωση δεν μας φέρνει και σε θέση να συμμαχούμε με το ντόπιο κεφάλαιο ή τα πιο καθυστερημένα κομμάτια του. Η εμπειρία της ταξικής πάλης, έχει αναδείξει επαρκώς τα αδιέξοδα συμμαχιών μεταξύ των εργαζομένων και μερίδας της αστικής τάξης, που λόγω της ανταγωνιστικής φύσης του καπιταλισμού, παραγκωνίζεται και συρρικνώνει τα κέρδη της.
Είμαστε άνεργες, εργαζόμενοι που πουλάν όλο και πιο φτηνά τον χρόνο τους, φοιτητές και μαθητές που αναγκάζονται παράλληλα να δουλεύουν, είμαστε οι νέου τύπου εργαζόμενες που «προσφέρουν υπηρεσίες» με μπλοκάκι, αυτοί που αναγκάζονται να δουλέψουν μαύρα και δεν πρόκειται να συμπληρώσουν ούτε για πλάκα 20 χρόνια ασφαλισμένης εργασίας για να δικαιούνται τα περίφημα 384 ευρώ που το κράτος εγγυάται. Μας έτυχε να μεγαλώσουμε την περίοδο που το μικροαστικό όνειρο, ο φιλοτομαρισμός, το κυνήγι του χρήματος, η εθνική ρητορική, έθαβαν στη λήθη την ταξική συνείδηση, τη συλλογική ταυτότητα του εκμεταλλευόμενου, την αλληλεγγύη, το αγωνιστικό φρόνημα. Και πρώτο μας καθήκον είναι να συναντηθούμε, να επανασυγκροτηθούμε ως τάξη, να δώσουμε μάχες για τα δικά μας συμφέροντα, να χαράξουμε επιθετική στρατηγική, να ξαναβρούμε τη διαλεκτική σχέση ανάμεσα στον αγώνα για την άμεση καλυτέρευση των όρων ζωής μας και στον αγώνα για την κοινωνική επανάσταση, για την κατάργηση κάθε μορφής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, για τη χειραφέτησή μας.
Αγώνας ταξικός, όχι συντεχνιακός
Το ότι ο καθένας στον κλάδο του αντιμετωπίζει πολύ ιδιαίτερες και διαφορετικές μορφές εκμετάλλευσης, αντιμέτωπος με την επινοητικότητα των εκάστοτε αφεντικών, ενώ αντίστοιχα «απολαμβάνει» ότι έχει απομείνει όρθιο από παρελθοντικές κατακτήσεις εργατών/τριών, σε κάθε επιχείρηση, σε κάθε κλάδο, στον ιδιωτικό ή στον δημόσιο τομέα κ.ο.κ. δεν είναι για εμάς λόγος διαίρεσης, αλλά ένας ακόμη λόγος ενότητας. Η ταξική ενότητα είναι προαπαιτούμενο για οποιασδήποτε μορφής νίκη και η συντεχνιακή ρητορική δεν είναι παρά ένας ακόμη δούρειος ίππος των αφεντικών, που όπως ξανααναφέραμε διέλυσε κάθε συλλογική ταυτότητα. Οι κύριοι υπεύθυνοι για να κυριαρχήσει η υπόθεση των κλάδων έναντι της υπόθεσης της τάξης, δεν είναι παρά οι, κάθε απόχρωσης, γραφειοκράτες συνδικαλιστές, που έχτισαν τις καριέρες τους πάνω στη διαίρεση της τάξης μας.
Αυτοοργάνωση, όχι γραφειοκρατία
Μιας και μιλήσαμε για αυτούς που ξεκινάν από συνδικαλιστές και καταλήγουν κομματικά στελέχη, βουλευτές ή και υπουργοί εργασίας, ας ξεκαθαρίσουμε. Είναι υπεύθυνοι για το ότι η οργάνωση σε σωματεία φαντάζει ανούσια στα μάτια πολλών εργαζομένων, είναι ρουφιάνοι της αστικής τάξης που έχουν καταφέρει να απομαζικοποιήσουν το εργατικό κίνημα, κατακερματίζοντάς το και αλλοιώνοντας τα χαρακτηριστικά του από μέσα.
Αναβλητικοί στη δράση παίζοντας με το φόβο των εργαζομένων, εκτονωτικοί στις απεργίες της τελευταίας στιγμής που γίνονται τιμής ένεκεν, εξουσιομανείς στον χώρο που αφήνουν στην πρωτοβουλία και στην αυτοοργάνωση, εργοδοτογλείφτες όταν τα τακιμιάζουν με τον ΣΕΒ, τους εμπόρους, τους βιοτέχνες και το κράτος για το πώς θα μας ξεζουμίσουν καλύτερα. Είναι όμως ταυτόχρονα, ο λόγος, για να ξεπεράσουμε τις αυταπάτες μας, να διδαχτούμε από τα λάθη των προγόνων μας που τους εμπιστεύτηκαν και να δομήσουμε νέες μορφές οργάνωσης του κοινωνικού και ταξικού αγώνα, ενάντια στα αφεντικά, το κράτος αλλά και εναντίον τους. Την ώρα που αυτοί ρίζωσαν στις καρέκλες των γραφείων τους φτάνοντας στο σημείο να τάσσονται υπέρ του “ναι” στο δημοψήφισμα ή να συμπορεύονται με τους μεταλλωρύχους του Μπόμπολα που τάσσονται υπέρ της εξόρυξης χρυσού και της καταστροφής του δάσους των Σκουριών, εργατικές ομάδες, σωματεία βάσης, πρωτοβάθμια σωματεία, σύλλογοι εργαζομένων, συντονισμοί και άλλες προσπάθειες δευτεροβάθμιας οργάνωσης ήδη βρίσκουν τον δρόμο τους, μάχονται και για αυτό κερδίζουν ή τουλάχιστον δεν χάνουν αμαχητί και αποκτούν ριζώματα μέσα στην ίδια την εκμεταλλευόμενη τάξη.
Αγώνας, όχι ανάθεση
Είναι πλέον κάτι παραπάνω από δεδομένο: Αν δεν μοιραστούμε τον αγώνα θα μοιραστούμε την ήττα. Κάθε τι που δεν πηγάζει από την ίδια την δράση των εκμεταλλευόμενων είναι καταδικασμένο να χάσει από τη σφοδρότητα της επίθεσης του κεφαλαίου. Κάθε ελπίδα που ανατίθεται σε κάποιον άλλο έξω από εμάς τους ίδιους για να την εκπληρώσει έχει προδιαγεγραμμένο τέλος. Κανένα πρόβλημα μας δεν μπορεί να το λύσει άλλος πέρα από εμάς, καμιά ανάγκη μας δεν μπορεί να καλυφθεί από αυτούς που μας στερούν ακόμα και τα βασικά. Οφείλουμε μόνοι μας να σηκώσουμε το βάρος τόσο της αντίστασης όσο και της οργάνωσης των ζωών μας, κανείς δεν μπορεί να το κάνει στο όνομά μας. Η δύναμή μας είναι αποτέλεσμα της οργάνωσής και της ενότητάς μας, της αλληλεγγύης και της δράσης μας, της πίστης στην ίδια μας την δύναμη. Η δύναμή μας δεν είναι στις κάλπες των δημοψηφισμάτων που μεταφράζονται ελεύθερα από αυτούς που θέτουν τα ερωτήματα, η δύναμη μας δεν είναι στις κάλπες των εκλογών που καλούμαστε να διαλέξουμε το ποιος θα διαχειριστεί τις ζωές μας για εμάς. Η δύναμή μας είναι οι συλλογικές μας διαδικασίες σε χώρους δουλειάς, σχολεία, σχολές και γειτονιές, η δύναμή μας είναι η απόφαση για αγώνα, η δύναμή μας είμαστε εμείς οι ίδιοι όταν αποφασίζουμε να απεργήσουμε, να πλημμυρίσουμε τους δρόμους, να συγκρουστούμε με τα αφεντικά, τους πολιτικούς τους εκφραστές, το κράτος, τους ένστολους δολοφόνους τους και τους φασίστες.
Αλληλεγγύη, όχι κανιβαλισμός
Πιστεύουμε πως παράλληλα με την αντιιεραρχική οργάνωση των αγώνων και των ζωών μας, παράλληλα με την ακηδεμόνευτη και ριζοσπαστική εκδήλωση των αγώνων μας, πρέπει να εξαπλώσουμε σε όλο το φάσμα της προλεταριακής κοινότητας, σχέσεις αλληλεγγύης. Όσο στρεφόμαστε ο ένας ενάντια στον άλλον αλλά και όσο αδιαφορούμε ο ένας για τα προβλήματα του άλλου δεν μπορούμε να καταφέρουμε τίποτα, παρά μόνο να παρακολουθούμε αποδυναμωμένοι την όλο και πιο βαθειά υποδούλωσή μας. Οφείλουμε να πολλαπλασιάσουμε τις δομές αλληλεγγύης και οργάνωσης των αναγκών μας, από συλλογικές κουζίνες μέχρι καταλήψεις στέγης, αλλά και να αντιμετωπίσουμε συλλογικά την διαδικασία αύξησης του κόστους ζωής μας, οργανώνοντας ομάδες προλεταριακής αυτοάμυνας ενάντια στους φασίστες και στην καταστολή, ενάντια στις αυξήσεις εισιτηρίων και στον έλεγχο στα μέσα μαζικής μεταφοράς, ενάντια στα κοψίματα του ρεύματος και του νερού, ενάντια στις αυξήσεις τιμών στα είδη πρώτης ανάγκης, ενάντια στις εξώσεις ανθρώπων της τάξης μας από τα σπίτια τους. Ειδικά σήμερα, που τα αφεντικά αφού έσπειραν πολέμους και καταστροφή, φροντίζουν να κάνουν κόλαση τη ζωή των μεταναστών, για να διαλέξουν όσους και όσες αποδειχτούν ανθεκτικοί στις κακουχίες και φτηνή εργατική δύναμη για τις επιχειρήσεις τους, πρέπει να μην αφήσουμε τον κανιβαλισμό να κερδίσει χώρο και να δομήσουμε κοινότητες αγώνα και αλληλεγγύης σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη. Ντόπιοι και ξένοι προλετάριοι οφείλουμε να αντισταθούμε από κοινού, ενάντια στον από κοινού συντονισμό της εκμετάλλευσής μας από ντόπιο και ξένο κεφάλαιο.
ΕΧΟΥΝΕ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ, ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
Με αφορμή την επικείμενη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, σύντροφοι και συντρόφισσες από συνελεύσεις αγώνα σε γειτονιές της πόλης, από ταξικά σχήματα, από αναρχικές και αντιεξουσιαστικές ομάδες, δημιουργήσαμε τον «συντονισμό ενάντια στο νέο ασφαλιστικό», πραγματοποιώντας δράσεις αντιπληροφόρησης σε όλη την πόλη. Η αντιπληροφόρηση και η ενημέρωση για όσα θα ψηφιστούν και για όσα διακυβεύονται δεν είναι παρά η αφετηρία μιας μάχης που, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, αποτελεί μία μόνο στιγμή ενός πολέμου διαρκείας.
Ειδικά μετά την προκήρυξη της 48ωρης απεργίας από τους ξεπουλημένους της Γ.Σ.Ε.Ε. την τελευταία στιγμή, κρίναμε αναγκαίο να απελευθερώσουμε ένα χώρο και να τον μετατρέψουμε σε σημείο συνάντησης, συζήτησης, συντονισμού και δράσης και να δημιουργήσουμε ένα κέντρο αγώνα που ευελπιστεί, αναλογικά και με τις μικρές του δυνάμεις, να συσπειρώσει τις κατακερματισμένες δυνάμεις του κινήματος, τις κατακερματισμένες δυνάμεις της τάξης.
Έτσι κι αλλιώς, άσχετα από την ψήφιση ή όχι του ασφαλιστικού η παρακαταθήκη του αγώνα για να στηθεί ένα μπλόκο με ταξικά χαρακτηριστικά απέναντι του, αποτελεί άμεση ανάγκη αλλά και πολύτιμη εμπειρία για μια σειρά μαχών του αμέσως επόμενου καιρού, που τα αφεντικά μας επιφυλάσσουν με νέες μειώσεις μισθών, με νέα εργατική νομοθεσία, με όξυνση της καταστολής, με, με…
Ο χώρος αυτός , το εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1917 και αποτέλεσε κέντρο αγώνα για σωματεία με μαχητική δράση και λόγο για πάνω από μισό αιώνα πριν «καταληφθεί» από τους εργατοπατέρες-συνδικαλιστές και χάσει κάθε αγωνιστική και συγκρουσιακή απόχρωση.
Αυτό το χώρο, σήμερα επιθυμούμε να «απελευθερώσουμε» από όλους αυτούς και σε αυτόν καλούμε πρωτοβάθμια σωματεία, σωματεία βάσης, εργατικές ομάδες, αντικαπιταλιστικές και αντικρατικές συλλογικότητες και οργανώσεις, συνελεύσεις αγώνα στις γειτονιές, μαθητικές και φοιτητικές συσπειρώσεις αγώνα, αλλά και κάθε εκμεταλλευόμενο, εργαζόμενο ή άνεργο, να παραβρεθούν να στηρίξουν το κέντρο αγώνα ή ακόμη καλύτερα να φτιάξουν καινούργια, να απεργήσουν και να κατέβουν στο δρόμο μαζικά και μαχητικά, να δράσουν συντονισμένα, σε πρώτο χρόνο, για να μην περάσει το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, και σε δεύτερο για να αρχίσει να δομείται ένα αυτόνομο ταξικό κίνημα που θα αντιπαλεύει τους ηγεμονισμούς, τη γραφειοκρατία, την ιεραρχία, τη διαμεσολάβηση των αγώνων του από θεσμικά όργανα και που θα παλέψει τόσο για την καλυτέρευση των όρων ζωής μας στο σήμερα, όσο και για έναν κόσμο χωρίς κράτη και αφεντικά, χωρίς διακρίσεις και πολέμους, για έναν κόσμο κοινοκτημοσύνης, ισότητας, αλληλεγγύης, ελευθερίας.
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΤΟ ΝΕΟ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ
ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΚΑΙ ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ
Πρόγραμμα κατάληψης: Παρασκευή 6/5 στις 19.30 συνέλευση για συντονισμό δράσεων
Σάββατο 7/5 στις 16.00 εκδήλωση/συζήτηση για το νέο ασφαλιστικό νομοσχέδιο
Σάββατο 7/5 στις 19.00 συγκέντρωση/πορεία
Συντονισμός για το νέο ασφαλιστικό μέσα από το κατειλημμένο ΕΚΘ