και για να μην ξεχνιόμαστε …
Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία.
Κυριακή 8 Mάη 2016.Σήμερα ορίστηκε ο εορτασμός της εργατικής πρωτομαγιάς. Η ΓΣΕΕ έκανε και πάλι το καθήκον της κηρύσσοντας μια ψόφια απεργία ,χωρίς στόχο και καμιά προοπτική ,μια άσφαιρη πιστολιά στον αέρα. Μια απεργία που θέλουν να εξαντληθεί στην κατάθεση στεφανιών και σε μια συγκέντρωση μπροστά από το εργατικό κέντρο. 130 χρόνια από την πρωτομαγιά του 1886 στο Σικάγο και την μεγάλη απεργία με αίτημα την καθιέρωση της οχτάωρης ημερήσιας δουλειάς, 80 χρόνια από τον Μάη του’36 στη Θεσσαλονίκη και την μεγάλη απεργία με βασικό αίτημα την αύξηση του ημερομισθίου. Ήταν εκείνες οι εποχές που τα αφεντικά μπορούσαν να απαιτούν από τους εργάτες να δουλεύουν όλη τη βδομάδα από το πρωί μέχρι το βράδυ για ψίχουλα, ενώ τα ατυχήματα στους χώρους δουλείας ήταν καθημερινά.
Γιατί αυτή η αναδρομή θυμίζει επικίνδυνα τη σημερινή κατάσταση της μισθωτής εργασίας;
Το οχτάωρο έχει πάψει να είναι αυτονόητο , οι μισθοί είναι της πείνας , η κυριακάτικη αργία καταργείται , η ανασφάλιστη εργασία καλπάζει, τα ωράρια μας ελαστικοποιούνται, οι διεκδικήσεις τιμωρούνται με απολύσεις, τα επιδόματα μειώνονται ή καταργούνται.
Παράλληλα με όλα αυτά το ασφαλιστικό νομοσχέδιο Κατρούγκαλου έρχεται να υποτιμήσει περαιτέρω την εργατική μας δύναμη διαλύοντας την κοινωνική ασφάλιση, αυτή τη φορά μέσα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Το σχετικό σχέδιο του νόμου ενσαρκώνει την αντίστοιχη κυβερνητική πρόταση του Ιανουαρίου 2016, η οποία αποτελεί ξεκάθαρη απεικόνιση των μνημονιακών δεσμεύσεων και των διαχρονικών αντεργατικών νομοθετημάτων. Ενδεικτικά , η επίθεση στην εργατική τάξη μέσω του ασφαλιστικού νομοσχεδίου προβλέπει: περικοπές στις επικουρικές συντάξεις, σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, μείωση των αναπηρικών συντάξεων, μείωση των εφάπαξ, μείωση βασικής σύνταξης και την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το νομοσχέδιο αυτό θα αποτελέσει το ισχυρότερο βήμα για το πετσόκομμα της συνταξιοδότησης μας, ενώ τελικός στόχος κράτους και αφεντικών φαίνεται ότι είναι η απαλλαγή τους από το κόστος της κοινωνικής ασφάλισης και η μετάκυλιση του στους εργαζομένους-ες. Συνειδητοποιούμε λοιπόν ότι κράτος και τα αφεντικά, αφού διαίρεσαν όλα αυτά τα χρόνια το προλεταριάτο σε διαφορετικές κατηγορίες ασφάλισης, τώρα ενοποιούν προς τα κάτω τον έμμεσο μισθό («ασφαλιστικά δικαιώματα») όλης της εργατικής τάξης, εκμεταλλευόμενοι την ελλιπή συλλογική αντίσταση των εργαζομένων στην επίθεση που δεχόταν ο άμεσος και ο έμμεσος μισθός τους.
Η μόνη απάντηση στην επίθεση που δεχόμαστε είναι η ταξική αλληλεγγύη. Μόνο ξεπερνώντας λογικές που μας διαχωρίζουν σε «παλιούς» και «νέους» ασφαλισμένους, σε ντόπιους και ξένους, σε διαφορετικούς κλάδους και πόστα, μπορούμε να αντισταθούμε στην εκμετάλλευση. Οι κοινοί αγώνες που έχουνε δοθεί δείχνουν ότι μπροστά στην οργάνωση των από τα κάτω, χωρίς εργατοπατέρες και κόμματα, τα αφεντικά παύουν να φαντάζουν ανίκητα και οι εργαζόμενοι ανακτούμε το χαμένο έδαφος και αντιλαμβανόμαστε τη δύναμη που μας δίνει η θέση μας στην παραγωγή, καθώς εμείς είμαστε αυτοί που παράγουμε τον κοινωνικό πλούτο.
Στηρίζουμε τον αγώνα των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας, την κατάργηση δηλαδή ενός ακόμα κεκτημένου που θεωρούταν αυτονόητο. Η ανοιχτή αγορά την Κυριακή επιβαρύνει τους εργαζόμενους στο εμπόριο ακόμα περισσότερο με: απλήρωτες προσαυξήσεις για εργασία σε μέρες αργίας, απλήρωτα μεροκάματα και υπερωρίες, ελαστικά ωράρια και εργοδοτική τρομοκρατία. Όλα αυτά βέβαια είναι κάτι παραπάνω από οικεία και για τους εργαζόμενους στον κλάδο του επισιτισμού, αφού ούτως ή άλλως δουλεύουμε Κυριακές, χωρίς προσαυξήσεις, με εντατικοποιημένη εργασία τις Κυριακές και τις αργίες που «κινείται η αγορά».
Και σε αυτήν την απεργία επιθυμούμε να δώσουμε το πραγματικό νόημά της, δηλαδή το μπλοκάρισμα της παραγωγικής διαδικασίας. Προτάσσουμε την ταξική αλληλεγγύη ,την αξιοπρέπεια και τη οργάνωση στους χώρους δουλειάς με την προοπτική μιας γενικής απεργίας διαρκείας. Θεωρώντας ότι οι εργατικοί αγώνες και οι διεκδικήσεις των εργαζομένων είναι έργο των ίδιων και όχι των δήθεν εκπροσώπων τους (ΓΕΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ, ΠΑΜΕ) έχουμε επιλέξει το δρόμο του αυτοοργάνωμενου και αδιαμεσολάβητου αγώνα, από τα κάτω συνδικαλισμού. Συμμετέχουμε στο Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού. Το σωματείο αυτό είναι ένα σωματείο βάσης. Αυτό σημαίνει πως λειτουργεί με τακτικές γενικές συνελεύσεις, οι οποίες αναγνωρίζονται ως το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων και στις οποίες συμμετέχουν όλοι ισότιμα και μακριά από τη λογική της ανάθεσης. Είναι ανοιχτό σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, εκτός φυσικά από αφεντικά, προϊστάμενους, φασίστες και αυτούς που προσπαθούν να αντλήσουν ψήφους ή υπεραξία για το κομματικό τους μαγαζί.
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΤΙΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΖΩΩΝ ΜΑΣ
ΑΥΤΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ