Εισήγηση της εκδήλωσης-παρουσίασης του σωματείου
Ποιοι είμαστε
Εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίοι δουλεύουν σε χώρους όπως:
ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής, αποκατάστασης (λογοθεραπευτήρια/ψυχολογικά κέντρα), σε ειδικά σχολεία- ΚΕΔΔΥ, ΜΚΟ, σε δομές απεξάρτησης, σε ψυχιατρικές κλινικές, σε κέντρα ημέρας, σε κέντρα ψυχικής υγείας, με σχέσεις επισφαλούς και προσωρινής εργασίας σε νοσοκομεία, ιατροπαιδαγωγικά κέντρα (δημόσια ή ιδιωτικά).
Το εργασιακό προφίλ όσων απασχολούνται στους παραπάνω χώρους περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο φροντιστικές πρακτικές προς τους άλλους, καθώς αυτό που παρέχουμε είναι κατά βάση εργασίες φροντίδας προς τους χρήστες των διάφορων δομών (ενδεικτικά: κέντρα ψυχικής υγείας, απεξάρτησης, λογοθεραπείας, δομές στήριξης και επανένταξης, δομές ανακούφισης των άπορων/άστεγων κα). Πρόκειται για ένα είδος εργασίας που λόγω της φύσης της συμβάλλει στην εργασιακή υποτίμηση όσων την ασκούν, καθώς δεν είναι το ίδιο εύκολο να ξεκινήσουν εργασιακές διεκδικήσεις, παρεμβάσεις και απεργίες, μιας και ο αντίκτυπος αυτών των μέσων συλλογικού αγώνα μοιάζει να βαραίνει περισσότερο τα ίδια τα άτομα που λαμβάνουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες παρά τα αφεντικά.
Η οργανωμένη παρουσία μας στους χώρους εργασίας
Η συσπείρωση και η δραστηριοποίηση των εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας σε ένα σωματείο με διάρκεια και συνέπεια στη δράση θα δώσει το δικό του αγωνιστικό στίγμα στους χώρους εργασίας.
Σκοπός είναι η άσκηση πίεσης προς την εργοδοσία προκειμένου να ρυθμιστούν οι όροι και οι συνθήκες εργασίας και αμοιβής σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Να συγκροτηθεί ένα εργατικό μέτωπο που θα παλεύει ενάντια στις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Μόνο η άμεση παρουσία μας στον χώρο εργασίας για την υπεράσπιση των συναδέλφων μας και η χάραξη ενός κοινού σχεδιασμού θα βάλει φραγμό στις ανεξέλεγκτες κινήσεις των εργοδοτών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συνεπής/ συνεχής παρουσία μας σε εργασιακούς χώρους για την ενημέρωση και των υπόλοιπων εργαζομένων σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα ή άλλες εργασιακές κινητοποιήσεις, καθώς και για ουσιαστικές συζητήσεις μαζί τους, είναι αναγκαία.
Παράλληλα, τασσόμαστε υπέρ των μεθόδων που βασίζονται στην ελευθερία, στην αυτοβοήθεια και στο σεβασμό της προσωπικότητας του ατόμου. Οργωνόμαστε για να καταγγείλουμε περιστατικά βίαιης παρέμβασης, αδιαφορίας και εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου πόνου. Σημαντικό για την πραγμάτωση της έμπρακτης αλληλεγγύης μας είναι η γνωστοποίηση τέτοιων περιστατικών μέσω ανακοινώσεων- καταγγελιών.
Πάγια αιτήματα ως προς τα εργασιακά μας δικαιώματα
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΜΑΣ
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζεται πλέον ως «μαζικοποιημένη», ενώ η λεγόμενη “τεταρτοβάθμια” εκπαίδευση (που δεν είναι άλλη από μεταπτυχιακές σπουδές και εκπαιδευτικά προγράμματα/σεμινάρια που παρέχονται έναντι αδρών χρηματικών αμοιβών) μοιάζει να έχει θεσπιστεί ως απαραίτητη προϋπόθεση εύρεσης εργασίας.
Ως σωματείο εργαζομένων αντιλαμβανόμαστε τουλάχιστον ως χυδαίο τον παραπάνω εκβιασμό για αγορά των καταρτίσεων και προσόντων που θα στολίσουν το βιογραφικό μας και θα μας κάνουν πιο επιθυμητούς/ες για εκμετάλλευση από τα δυνάμει αφεντικά μας.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
Οι πρακτικές μας και η δοκιμαστική περίοδος εργασίας πρέπει να πληρώνονται- δε γίνονται
εθελοντικά και αποτελούν σημαντικό μέρος της παραγωγικής δραστηριότητας του εκάστοτε φορέα.
Η εργασία μας δε νοείται να αμείβεται με 2 ή 3 ευρώ την ώρα.
Απαιτούμε να λαμβάνουμε την νόμιμη προσαύξηση στο μισθό μας σε βραδινές βάρδιες, δουλειά τις Κυριακές και τις αργίες.
Απαιτούμε να πληρωνόμαστε τις άδειες, τα δώρα και τα επιδόματα που δικαιούμαστε.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Η απεργία αποτελεί ένα βασικό μέσο διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Τη μέρα αυτή δε δουλεύουμε, αλλά επιζητούμε την συλλογική και δυναμική μας παρουσία στο δρόμο και τη σύνδεσή μας με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια. Τη μέρα της απεργίας δεν αφήνουμε στα αφεντικά να εκμεταλλευτούν την εργασιακή μας δύναμη. Σπάμε το φόβο και δεν ανεχόμαστε απειλές απόλυσης για αυτόν τον λόγο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Συνθήκες όπως ελαστικά/σπαστά ωράρια, μαύρη εργασία, προγράμματα voucher, κοινωφελής εργασία, εθελοντισμός, απλήρωτες ώρες κα, αδικαιολόγητα έχουν αφομοιωθεί ως αυτονόητο κομμάτι της «δουλειάς στα χρόνια της κρίσης» και μας υποτάσσουν καθημερινά σε μια ατέρμονη υποτίμηση των εαυτών μας και της εργασιακής μας αξίας.
Πέρα όμως από την εργοδοτική τρομοκρατία, που όλοι και όλες αντιμετωπίζουν, εμείς, οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον τομέα συχνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες και με ηθικά διλήμματα, μιας οι εργασιακές μας διεκδικήσεις έρχονται σε σύγκρουση με τις δεσμεύσεις μας και φαίνεται πως χρησιμοποιούμε ως μέσο πίεσης τον εκάστοτε Άλλο που καλούμαστε να στηρίζουμε. Ακριβώς πάνω σε αυτό πατάνε πολλές φορές και τα αφεντικά, βαφτίζοντας τις υπερωρίες μας εθελοντική εργασία, εργασία που δε μπορεί να αμειφθεί, αλλά είναι απαραίτητο να γίνει για το καλό αυτού που λαμβάνει την υπηρεσία, με αποτέλεσμα να φαινόμαστε άκαρδοι επαγγελματίες όταν αρνούμαστε αυτήν την επιπλέον εκμετάλλευση.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε τέτοιους εκβιασμούς ή να ξεχάσουμε την ταξική μας θέση στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης «φιλανθρωπίας». Εν αντιθέσει, θέτουμε κοινούς αγώνες και στόχους τόσο με τους συναδέλφους μας όσο και με τα άτομα που καλούμαστε να εξυπηρετήσουμε καθημερινά, εξηγούμε το δίκαιο των διεκδικήσεων μας και προσπαθούμε να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης μαζί τους. Ενάντια σε ιεραρχήσεις και διαχωρισμούς ανάμεσά μας, δεν αντιλαμβανόμαστε ο ένας την άλλη ως μέσο πίεσης, αλλά τασσόμαστε σε κοινά μέτωπα αγώνα για την αξιοπρέπεια όλων μας.
ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΜΙΣΘΟΣ
Ενάντια στις περικοπές των μισθών, διεκδικούμε σταθερό μισθό που να μας εξασφαλίζει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια απέναντι στις εξευτελιστικές πιέσεις κράτους και κεφαλαίου.
Ενιαίος μισθός σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
Ως σωματείο δε βλέπουμε κανένα λόγο για τη διαφοροποίηση των μισθών (και τη δημιουργία περαιτέρω ανταγωνισμών και διαχωρισμών) στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μιας και θεωρούμε ίδιες τόσο τις ανάγκες που προκύπτουν όσο και τις υπηρεσίες που παρέχονται από το προσωπικό στους τομείς της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας.
ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
Δεν ανεχόμαστε να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, με μπλοκάκι, «εθελοντικά».
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Το αίτημα αυτό αφορά όλους τους εργάτες, είτε έχουν δουλειά είτε έχουν πεταχθεί εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Αποτελεί μια πάγια διεκδίκηση και για τους άνεργους συναδέλφους μας, αλλά και για τον πληθυσμό που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες που οι ίδιοι καλούμαστε να προσφέρουμε.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΔΟΜΩΝ
Τασσόμαστε ενάντια σε αυτές τις μαζικές επιθέσεις των αφεντικών προς τους εργαζομένους. Μέσα από συλλογικούς αγώνες οι εργαζόμενοι/ες δημιουργούν παρακαταθήκες αγώνα και αμφισβήτησης των κεντρικών και από τα πάνω αποφάσεων/σχεδιασμών. Απαιτούμε επιδόματα απόλυσης, ταμείο ανεργίας και διεκδικούμε την εργασιακή μας αποκατάσταση.
ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΜΗ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Αντιλαμβανόμαστε τις συλλογικές συμβάσεις ως ένα βασικό μέσο για τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και την έναρξη των κοινών μας διεκδικήσεων. Δε στεκόμαστε ατομικά απέναντι στα αφεντικά, αλλά αναπτύσσουμε σχέσεις αλληλεγγύης, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών, ξεκάθαρα ενάντια σε ανταγωνιστικές λογικές και πρακτικές.
ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Όπως δεν ανεχόμαστε τις εξουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, έτσι δε μπορούμε να τις ανεχτούμε ούτε και από πλευράς των εργαζομένων προς τους χρήστες των εκάστοτε δομών. Σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να αφομοιώσουμε μια θέση εξουσίας απέναντι σε αυτούς που καλούμαστε να στηρίξουμε, αλλά εντασσόμαστε σε κοινούς αγώνες μαζί τους για τη διασφάλιση της αξιοπρέπειάς τους, τη διάρρηξη του κοινωνικού στιγματισμού και τη διεκδίκηση του δικαιώματος διαχείρισης της εμπειρίας τους από τους/τις ίδιους/ίδιες. Δεν είμαστε εκεί μόνο για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας ως «ειδικοί», αλλά στεκόμαστε αλληλέγγυα μαζί τους, απαιτώντας την ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό και την εργασιακή τους αποκατάσταση.
Για μας, είναι ξεκάθαρα εχθρικές οι ολοκληρωτικές δομές ψυχικής υγείας που εγκλείουν, ιδρυματοποιούν και καταστέλλουν. Μπορεί ο απώτερος στόχος μας να είναι το κλείσιμο των ψυχιατρείων ως τις κατεξοχήν εξουσιαστικές δομές που ενσαρκώνουν και αναπαράγουν λογικές και πρακτικές ιατρικοποιημένης εξουσίας, αλλά ο στόχος αυτός συνοδεύεται από την αντιπρόταση για αυτοοργανωμένες δομές που θα προβάλλουν αιτήματα όπως ο σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση και η αυτοδιαχείριση της εμπειρίας. Σε καμία περίπτωση δε ζητάμε το άνοιγμα νέων θέσεων σε ψυχιατρεία, γιατί η δομή και η λειτουργία τους μας βρίσκει αξιακά αντίθετους και αντίθετες. Ωστόσο, δε μας εκφράζει ούτε το κλείσιμό τους ως αποτέλεσμα κεντρικών αποφάσεων και χωρίς τη δημιουργία των απαραίτητων δομών για αποασυλοποίηση, αποκατάσταση και επανένταξη στην κοινωνία.
Αν και ασκούμε και σφοδρή κριτική στη λειτουργία που επιτελούν αυτές οι δομές και τα υποκείμενα που τις απαρτίζουν και δε διεκδικούμε σε καμία περίπτωση το άνοιγμά τους, αλλά την αντικατάστασή τους από μη αυταρχικές δομές, δείχνουμε, προφανώς, την εργατική μας αλληλεγγύη στους απολυμένους/ες συναδέλφους μας από ψυχιατρεία.
Δυο λόγια για τους εργασιακούς μας χώρους
ΧΩΡΟΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Τα αιτήματα και τα προτάγματά μας δεν εναντιώνονται και δεν απευθύνονται μόνο σε φορείς, εργοδότες, ιδιώτες και νομικά πρόσωπα, αλλά ανά περίπτωση, μπορούν ν’ αφορούν μεθόδους, πρακτικές και συμπεριφορές που παρουσιάζονται σε χώρους ψυχικής υγείας.
Στο κάθε πλαίσιο εργασίας εντασσόμαστε με τη πληθώρα κοινωνικών ταυτοτήτων που φέρουμε και όχι απλά με μια επαγγελματική ταμπέλα. Θεωρούμε ότι η αλληλεγγύη είναι το μέσο για την ανάπτυξη σχέσεων που στηρίζονται στη συνδιαμόρφωση, στην ισότητα και στη συλλογική δόμηση και δράση.
Εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε εξουσιαστική σχέση που μπορεί ν’ αναπτυχθεί μεταξύ εργαζομένων ή μεταξύ εργαζομένου και “πελάτη”. Έτσι, μέσα στις στοχεύσεις μας είναι και η στοχοποίηση λογικών “ιατρικοποιημένης” εξουσίας, η παραγωγή δημόσιου λόγου και η καταγγελία τους.
Καταγγέλλουμε μεθόδους που καταστέλλουν και παρεμβαίνουν βίαια στο άτομο. Ως τέτοιες βλέπουμε τον ακούσιο εγκλεισμό, την καθήλωση και χημική καταστολή που χρησιμοποιούνται στις ψυχιατρικές κλινικές. Καθόλου αθώα, όμως, δεν είναι και τα μέσα ταξινόμησης που διαγιγνώσκουν και κατηγοριοποιούν τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Μέσα διάγνωσης που τα τελευταία χρόνια διεισδύουν όλο και πιο έντονα σε κλινικές για παιδιά και στα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Πρακτικές που κατηγοριοποιούν, διαχωρίζουν και κατευθύνουν όλο και περισσότερο, με στόχο την “παραγωγικότητα” και “λειτουργικότητα”. ‘Όχι όμως, όπως αυτές ορίζονται από το ίδιο το άτομο. Μιλάμε για μια ακολουθία κανόνων που αφομοιώνονται με στόχο την κοινωνική ομαλότητα και την προσαρμογή στην αλυσίδα παραγωγής και κατανάλωσης με στείρους όρους εμπορευματοποίησης.
Καταγγέλλουμε εξουσιαστικές παρουσίες και ενήλικες αυθεντίες σε κλινικές για παιδιά (κέντρα λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης), καθώς και τη χρήση παρεμβατικών και κατευθυντικών μέσων. Για να μην «χαλάσει» η ομαλότητα του καπιταλιστικού συστήματος, οι ιδιαιτερότητες και οι επιθυμίες του καθενός και της καθεμιάς μας γίνονται «προϊόντα» στην βιομηχανία της ψυχικής υγείας.
Προτάσσουμε υποστηρικτικές δομές που ενσωματώνουν έμπρακτα έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοβοήθεια, η αυτονομία και η αυτενέργεια.
Αναφέρουμε ότι το πεδίο ψυχικής υγείας συμμετέχει στην ηθική που διαχωρίζει τα άτομα σε λογικά και παράλογα, υγιή και άρρωστα. Θεσμικά δίπολα που χτίζουν κανονικότητες (σχετιζόμενες με το σωματικό και ψυχικό βίωμα) προς όφελος της κοινωνικής ευταξίας και του κοινωνικού ελέγχου.
Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Σήμερα μέσω και της καπιταλιστικής κρίσης η επίθεση του κεφαλαίου είναι σφοδρότερη από ποτέ. Κομμάτι της επίθεσης αυτής είναι και οι αυξημένες περικοπές στις κρατικές δαπάνες. Οι περικοπές αυτές βέβαια δεν γίνονται σε οπλικά συστήματα και στα σώματα ασφαλείας, αφού ο τομέας αυτός είναι η ασπίδα του κεφαλαίου, αλλά στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και της παιδείας.
Η υποβάθμιση των δημόσιων δομών υγείας αλλά και τα κενά που δημιουργούνται τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό, λόγω των απολύσεων και της μη ανανέωσης των συμβάσεων, όσο και στις υλικοτεχνικές υποδομές, έχουν αφήσει πρόσφορο έδαφος για την άνθηση της ιδιωτικοποίησης στον κλάδο. Αυτό το κενό των δημόσιων δομών αφήνει περιθώριο να αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα για τις ΜΚΟ, τα ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης, τα λογοθεραπευτήρια κ.α, χώρους στους οποίους εργαζόμαστε και εμείς. Έτσι, τα αφεντικά πλουτίζουν εκμεταλλευόμενα την ανάγκη για υγεία και περίθαλψη, αποκλείοντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού από το βασικό δικαίωμα για περίθαλψη, αφού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για πρόσβαση σε αυτήν (ασφάλεια, ΑΜΚΑ, χαρτιά νόμιμης παραμονής στη χώρα, και φυσικά χρήματα!).
Ο αγώνας για την εξασφάλιση ισότιμης και δωρεάν περίθαλψης για όλους και όλες, με ή χωρίς ασφάλιση και χαρτιά, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής δράσης μας και της σύγκρουσής μας με τον κόσμο των αφεντικών.
ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Το κράτος συνειδητά αφήνει κενά στην “πρόνοια” (=διαχείριση) αυτών που συσκοτιστικά χαρακτηρίζονται από την “κοινωνία των πολιτών” ως “ευάλωτες κοινωνικά ομάδες”. Το κενό αυτό καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από τις ΜΚΟ. Λαμβάνοντας σημαντικά κονδύλια από την Ε.Ε. και άλλες πηγές (κρατικοί πόροι, ιδρύματα, δωρεές, χορηγίες, κ.α.) οι ΜΚΟ αναλαμβάνουν την σίτιση, στέγαση, υποστήριξη και γενικά την διαχείριση των ανθρώπων αυτών, αντιμετωπίζοντας τους ως “θύματα”. Όλοι θα μπορούσαν να υπογραμμίσουν την συμμετοχή κάποιων εκ των “ανεξάρτητων” ΜΚΟ σε απάτες ή σε υποθέσεις ξεπλύματος δημόσιου χρήματος. Λιγότεροι καυτηριάζουν τον ρόλο κάποιων εξ αυτών στην δίωξη και εξευτελισμό κοινωνικών ομάδων (όπως έγινε στην περίπτωση των οροθετικών), στην πειθάρχηση και απανθρωποποίησή τους, μέσω τεράστιων ουρών, εξευτελιστικών συνθηκών διαβίωσης κ.α., καθώς και τον τρόπο με τον οποίο η δράση τους οδηγεί τους “ωφελούμενους” να αποδέχονται και ενδοβάλλουν τη θέση τους ως “λαμβάνοντες ελεημοσύνη”.
Άλλωστε, πρέπει να τονιστεί ότι η κουλτούρα της “φιλανθρωπίας” των ΜΚΟ καμία σχέση δεν έχει με τη δική μας αλληλεγγύη. Μία αλληλεγγύη που δεν αναγνωρίζει το Άλλο ως άρρωστο, αδύναμο και παθητικό, που χρίζει της προστασίας μας. Μία φιλανθρωπία που δεν κάνει κριτική στα αίτια που φέρνουν έναν άνθρωπο στη θέση του “χρήζοντα βοήθειας” (δηλαδή στον καπιταλισμό και τα επιμέρους του γεννήματα: επεμβάσεις στις χώρες της Ανατολής και της Ασίας, χυδαία οικονομική εκμετάλλευση των εργατών και των φυσικών πόρων των χωρών αυτών, αντιμεταναστευτικές πολιτικές των Ευρωπαϊκών κρατών, μείωση μισθών και συντάξεων στον “πρώτο κόσμο”, ανεργία κτλ) δεν αποτελεί τίποτα άλλο από πλυντήριο συνείδησης. Η δική μας αλληλεγγύη προς τις μετανάστριες, τους αστέγους, τις άπορες -αυτούς που καλούμαστε στη δουλειά μας να στηρίξουμε ως “κακόμοιρους”- προέρχεται από την αναγνώριση του ότι αυτοί αποτελούν ταξικά μας αδέρφια, από την επιθυμία μας να σταθούμε δίπλα τους στον αγώνα της επιβίωσης σήμερα και στον αγώνα ενάντια στην ανατροπή του υπάρχοντος αύριο.
ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ
Οι χώροι των ΜΚΟ και των ιδιωτικών ιατρείων είναι από αυτούς που συστηματικά και ποικιλοτρόπως καταστρατηγούν όλα τα εργατικά δικαιώματα. Ειδικά οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ θεωρούνται από τις διοικήσεις τους –την εργοδοσία, δηλαδή- ως “συνεργάτες”, οι οποίοι “συνεργάζονται” με αυτές με τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς αποζημίωση απόλυσης -καθώς η απόλυση μετονομάζεται σε “μη ανανέωση της σύμβασης”- πολύ συχνά χωρίς ασφάλιση, αφού εξαναγκάζονται να δουλεύουν με μπλοκάκι, με καθυστερήσεις πολλών μηνών στις πληρωμές μας, αφού αυτές καταβάλλονται όταν η ΜΚΟ λάβει τη χρηματοδότηση -κάτι που μπορεί να καθυστερήσει και πάνω από 6μήνες. Παράλληλα, τα αφεντικά μας δίδασκαν πως οι ΜΚΟ δεν έχουν χρηματικό κέρδος, άρα δεν υφίσταται εργοδοσία και εκμετάλλευση.
Και το ζοφερό εργασιακό τοπίο έρχεται να συμπληρώσει ο “εθελοντισμός”. Πίσω από την βιτρίνα της “κοινωνικής προσφοράς” κρύβονται πολύ συχνά εργαζόμενες που εργάζονται “εθελοντικά” πέραν του ωραρίου τους, εργαζόμενοι που εξαναγκάζονται σε εθελοντική εργασία πριν την πρώτη τους σύμβαση ή μέχρι την ανανέωση μίας και άνεργοι εξαναγκασμένοι “εθελοντές”. Η εθελοντική εργασία θεωρείται πια υποχρεωτικό «προσόν» για μελλοντική πρόσληψη σε ΜΚΟ ή σε κρατικά επιδοτούμενα προγράμματα. Σχεδόν σε όλες τις ΜΚΟ υπάρχουν “εθελοντές” που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες τους, οι οποίες θα έπρεπε να καλύπτονται από μισθωτούς εργαζομένους. Παράλληλα, πρέπει να τονιστεί ότι όσοι από εμάς διεκδικούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα βρισκόμαστε απέναντι όχι μόνο στην εργοδοσία αλλά και σε μία μερίδα συναδέλφων οι οποίοι έχουν αποδεχθεί ότι κοινωνική προσφορά στους αδύναμους, που ευαγγελίζονται οι ΜΚΟ, σημαίνει συνεχόμενες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες που βαφτίζεται εθελοντική, μπλοκάκια και κάθε πιθανή και απίθανη καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας.
Διεκδικούμε: 1. Σταθερή εργασία και ασφάλιση για όλους τους εργαζομένους στις ΜΚΟ, 2. Έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων, ανεξάρτητα της ροής της χρηματοδότησης, 3. Να δοθεί τέλος στη «μαύρη», απλήρωτη και πρόσθετη «εθελοντική» εργασία, 4.Να δοθεί τέλος στην κεκαλυμμένη εργασία (εργασία με μπλοκάκι).
ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Το σχολείο παράλληλα με την κοινωνικοποίηση και τη σύναψη φιλικών σχέσεων για ένα παιδί, του μαθαίνει την ιεραρχία, τον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση. Πρωταρχικός σκοπός του σχολείου στην υπάρχουσα κοινωνία είναι η παροχή γνώσεων με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι μαθητές προετοιμάζονται εντατικά για να έχουν τα κατάλληλα “εφόδια” όταν βγουν στην αγορά εργασίας, κάτι που μεταφράζεται πιο απλά, στο ότι ετοιμάζονται για να στελεχώσουν με ανθρώπινο δυναμικό (ειδικευμένο ή ανειδίκευτο) το -υπό διαρκή ανάπτυξη-
εκμεταλλευτικό σύστημα.
Για όσους από αυτούς δεν είναι αρκετά παραγωγικοί, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει “προνοήσει” τρόπους να κερδοφορήσει και από αυτούς, αποκλείοντάς τους από την “κανονική” σχολική διαδικασία και δημιουργώντας τα λεγόμενα «ειδικά σχολεία». Ενώ λοιπόν έως τώρα δεν υπήρχαν καν οι προδιαγραφές για τη στήριξη παιδιών με δυσκολίες, τώρα με το πρόσχημα πως όλοι έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει ακόμη πιο έντονο τον στιγματισμό όσων φοιτούν στα σχολεία αυτά, μέσα από μια σειρά διαγνώσεων και κατηγοριοποιήσεων. Η ένταξη των παιδιών λοιπόν σε ειδικά σχολεία γίνεται με βάση τις νοητικές-κοινωνικές τους ικανότητες, ικανότητες που αξιολογούνται με αμφιλεγόμενα κριτήρια, με σίγουρο ωστόσο τον ψυχολογικό και κοινωνικό αντίκτυπο της διάγνωσης των παιδιών αυτών, που οδηγεί στην τοποθέτηση μίας ετικέτα στο καθένα τους.
Έχοντας δουλέψει μέσα σε ειδικά σχολεία, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε αλλά και να αναδείξουμε τη βλαπτικότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας πάνω στον ψυχικό κόσμο των παιδιών. Την ίδια στιγμή μάλιστα που πολλοί/ες δουλέψαμε ή δουλεύουμε ανασφάλιστα και με χαμηλό μισθό, μπορούμε να αντιληφθούμε και την μεγάλη μπίζνα που έχει στηθεί από το κράτος για την οικονομική μας αφαίμαξη (εργαζομένων και οικογενειών). Έτσι και στα τυπικά σχολεία, με “κρατική άδεια” , όλο και πιο συχνά βλέπουμε να χορηγούνται δεκάδες γνωματεύσεις παράλληλης στήριξης χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα κάλυψης αυτών των αναγκών από το υπάρχον ειδικό προσωπικό. Τα αποτελέσματα είναι δύο: αφενός, για άλλη μια φορά το οικονομικό βάρος της παράλληλης στήριξης πέφτει επάνω στις οικογένειες και αφετέρου, εμείς που κάνουμε την παράλληλη στήριξη, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ανασφάλιστοι/ες, χωρίς ένσημα, για 2-3 ευρώ την ώρα.
Αν και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να αυξάνονται οι προσλήψεις των ειδικών παιδαγωγών και να δημιουργούνται τάξεις ένταξης, το πρόβλημα δεν λύνεται. Προφανώς και με τις κινήσεις αυτές υπάρχει μια καλύτερη προσέγγιση των παιδιών που φοιτούν στα ειδικά σχολεία, όμως οι προσλήψεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν διορθωτικές κινήσεις σε ένα -από τη βάση του- σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα.
Για εμάς λοιπόν παράλληλα με το πρόβλημα της ανεργίας και τις δυσκολίες πρόσληψής μας στα σχολεία, είναι επιτακτικό το να μιλήσουμε και για τη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένα παιδί με ιδιαιτερότητα στο περιβάλλον της τάξης, των κανόνων και των βιβλίων, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές, να μιλήσουμε δηλαδή για τις ανάγκες και τις ελλείψεις σε κάθε επίπεδο (και σε υλικοτεχνικό).
ΔΟΜΕΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Ο κυρίαρχος λόγος γύρω από τις εξαρτήσεις θέτει το ζήτημα εντελώς αποπλαισιωμένο από τους υπόλοιπους παράγοντες που το καθορίζουν, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται ως μια απλή διάγνωση, αποσιωπώντας μια πιο ολική προσέγγιση των εξαρτήσεων.
Παράλληλα, έχει χτιστεί η αντίληψη που συνδέει τον χρήστη/εξαρτημένο με την θυματοποίησή του. Άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που διαφοροποιείται μέσα στη κοινωνία, στιγματίζεται και απομονώνεται: αποδιοπομπαίοι τράγοι που καταδεικνύονται για να συνεχίσουν τα εξουσιαστικά συστήματα να διαχωρίζουν και ν’ αναπαράγονται. Και μπροστά σε όλα αυτά οι εξουσιοδοτημένοι κρατικοί φορείς παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης (Ψ.Ν.Α./ Ψ.Ν,Θ./ ΚΕΘΕΑ/ ΟΚΑΝΑ) σίγουρα δεν καλύπτουν τις κοινωνικές ανάγκες: οι θέσεις που ανοίγουν στα προγράμματα είναι ελάχιστες, παρότι είναι αμέτρητοι οι χρήστες που κάνουν αιτήματα.
Σύνδεση με τα σωματεία βάσης και εναντίωσή στον καθεστωτικό συνδικαλισμό.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους και όλες εμάς που δουλεύουμε σκληρά για να επιβιώσουμε είναι απαραίτητη. Για το λόγο αυτό θεωρούμε σημαντικό να οργανωθούμε μεταξύ μας σε επίπεδο βάσης (χωρίς αρχηγούς ή κομματικούς επιτελείς) και να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στους χώρους εργασίας. Για όλες και όλους μας όμως δεν χωράνε συνεργασίες με συνδικαλιστές-φερέφωνα του κράτους και των αφεντικών, όπως είναι οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Όλοι αυτοί κηρύσσουν γενικές απεργίες-στημένα ραντεβού όταν βολεύει αυτούς που κατέχουν τα πλούτη και όχι εμάς, αγνοώντας τα ταξικά μας συμφέροντα, ενώ δεν διστάζουν να συκοφαντούν ανεξάρτητους αγώνες που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους. Προφανώς αυτά και άλλα τόσα μας κάνουν να μην έχουμε καμία πρόσθεση να συμπορευθούμε μαζί τους.
Από την άλλη αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να βρεθούμε με όσους και όσες οργανώνονται αδιαμεσολάβητα για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα αφεντικά, δηλαδή με τα υπόλοιπα πρωτοβάθμια σωματεία. Γι’ αυτό επιζητούμε οι επιμέρους αγώνες που εκδηλώνονται από το καθένα σωματείο να επικοινωνούνται και να αλληλοστηρίζονται σε μια διαρκή βάση. Η όσο το δυνατόν συλλογική στήριξή των παρεμβάσεων στους χώρους της δουλειάς μας είναι το ζητούμενο για εμάς. Επιπλέον, είναι σημαντική η συμμετοχή μας σε κάθε μορφή συνδικαλιστικής πάλης και γενικότερα στους αγώνες των εργαζομένων σαν έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης. Θεωρούμε λοιπόν πως ο κάθε επιμέρους αγώνας που διεξάγει ένα σωματείο βάσης είναι και δικός μας αγώνας.
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
Θεσσαλονίκη
Οκτώβριος 2016,