Να παύσουν οι διώξεις κράτους και αφεντικών στους εργαζομένους του “Βοτανοπωλείου” και του “Σαλαντίν”
Το μεζεδοπωλείο «Σαλαντίν» στον Κεραμεικό στήθηκε από την αρχή του Νοεμβρίου του 2011 έχοντας ένα μόνο ασφαλισμένο σε σύνολο 12 εργαζόμενων, ο οποίος κατά τύχη ήταν και ένας από τους συνιδιοκτήτες. Μετά από μια νικηφόρα διαδικασία διεκδικήσεων από τους εργαζόμενους για καταβολή ενσήμων και δώρων εορτών καθώς και συλλογικής άρνησης τους στην μείωση των μισθών, απολύονται τρεις από αυτούς τον Ιανουάριο του 2014 που κατά τύχη και πάλι, είναι και οι τρεις μέλη του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων. Τότε ξεκινάει και ένας πολύμηνος αγώνας για την επαναπρόσληψη των τριών και την καταβολή δεδουλευμένων που χρωστούσε η εργοδοσία. Στην διάρκεια αυτή, συμπαραστέκονται το μεγαλύτερο μέρος από τους υπόλοιπους εργαζόμενους του μαγαζιού (μερικοί από αυτούς απειλούνται επίσης με απόλυση), πελάτες που ενημερώνονται από τις συχνές παρεμβάσεις του Σωματείου και εργαζόμενοι από άλλους κλάδους (Απολυμένοι στα Metropolis, ΕΣΕ Αθήνας, Φοιτητές της Γεωπονικής Σχολής).
Παράλληλα με τον αγώνα αυτό απολύεται και μια εργαζόμενη στο «Βοτανοπωλείο» στα Πετράλωνα και μετά από παρέμβαση του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων παίρνει τα δεδουλευμένα που διεκδικούσε ενώ και οι απολυμένοι του Σαλαντίν δικαιώνονται στο δικαστήριο όπου κατέληξε η υπόθεση τους. Τα αφεντικά των δύο μαγαζιών καταθέτουν στο «Τμήμα Προστασίας του κράτους και του Δημοκρατικού πολιτεύματος» και επί μήνες στην ασφάλεια μαγειρεύουν το τελικό κατηγορητήριο που αναφέρεται σε ηθική και φυσική αυτουργία σε εκβιασμό και απόπειρα πρόκλησης βλάβης στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις.
Σχετικά με τις διώξεις αγωνιστών για την συνδικαλιστική τους δράση
Το εργατικό κίνημα ερχόταν από πάντα, στα πλαίσια των διεκδικήσεων του, αντιμέτωπο με συγκεκριμένους εχθρούς: από τα αφεντικά, τα τσιράκια τους και τους κάθε λογής ρουφιάνους στους χώρους της δουλειάς, μέχρι τους κρατικούς (αστυνομία και ενίοτε στρατό) και παρακρατικούς (μπράβους κτλ.) μηχανισμούς. Ανάλογα με τις κοινωνικές συνθήκες, τις επιταγές του κεφαλαίου, αλλά και τα εκάστοτε κεκτημένα της εργατικής τάξης, το οπλοστάσιο της καταστολής κράτους και αφεντικών μετασχηματίζεται.
Σε αρκετούς αγώνες είχαμε να αντιμετωπίσουμε απειλές για διώξεις, που είτε έμειναν στα λόγια, είτε δεν πρόλαβαν ποτέ να γίνουν πράξη. Με γελοίες κατηγορίες εναντίων των εργαζομένων που διεκδικούσαν, τα αφεντικά απειλούσαν είτε με μηνύσεις για κλοπή -με την πρόφαση ότι οι παραπάνω εργαζόμενοι έκλεβαν το ταμείο της επιχείρησης- είτε με ποινικές διώξεις για τις πρακτικές που ακολουθούσε ο κόσμος που έτρεχε τον αγώνα (περίπτωση Γέφυρας).Υπήρξαν βέβαια και περιπτώσεις όπου τα αφεντικά επέλεξαν να απαντήσουν με διώξεις όχι μόνο εναντίων των εργαζομένων που διεκδικούσαν, αλλά και αλληλέγγυων. Η νομική καταστολή συνοδεύεται συχνά από την παρουσία μπράβων, φασιστών και λοιπών “καλοθελητών” (αρτοζαχαροπλαστείο “Ble”-ψητοπωλείο “Ζωή και Κότα”). Καταστολή δεχτήκαμε και σε δράσεις πέραν καθαρά εργατικών διεκδικήσεων. Σε παρέμβαση στα πλαίσια υπεράσπισης της κυριακάτικης αργίας μετά από αντεγκλήσεις με μανιασμένους καταναλωτές, ο κόσμος δέχεται επίθεση από ΜΑΤ και γίνονται προσαγωγές, ενώ αστυνομική παρέμβαση υπήρχε και στα πλαίσια του συντονισμού για την ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη κατά τη διάρκεια παρέμβασης στο νοσοκομείο του Κιλκίς.
Απέναντι στα αφεντικά η συναδελφική αλληλεγγύη είναι ότι πιο πολύτιμο έχουμε
‘Όλοι και όλες εμείς, αν και δουλεύουμε σε διαφορετικούς χώρους εργασίας, βιώνουμε καθημερινά την ίδια εκμετάλλευση απ’ τα αφεντικά. Αναγνωρίζουμε όμως πως όταν οργανωνόμαστε όλοι μαζί στους χώρους δουλειάς μας, τότε έχουμε μεγαλύτερη πιθανότητα να νικήσουμε: όλοι μαζί μπορούμε να μιλήσουμε πιο εύκολα για τα δικαιώματά μας, να απεργήσουμε, να βάλουμε επιθετικά αιτήματα και να σταθούμε συλλογικά για τα συμφέροντα της τάξης μας μέσα στις αίθουσες δικαστηρίων. Γι’ αυτό και η αλληλεγγύη μας στους εργαζόμενους στο “Βοτανοπωλείο” και στο “Σαλαντίν” είναι δεδομένη.
Δυστυχώς όμως οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι οι μόνες όπου τα αφεντικά ασκούν διώξεις σ’ εργαζόμενους που διεκδικούν: εδώ και αρκετούς μήνες, η εργοδοσία στα φροντιστήρια Μπαχαράκη έχει εξαπολύσει επίθεση στον κόσμο, που από τον Οκτώβρη του 2011 ως σήμερα στηρίζει τον απολυμένο συνάδελφο Γ. Παπαγιάννη ποινικοποιώντας τις παρεμβάσεις και τις αφίσες αλληλεγγύης (καταβολή 12.000 ευρώ στον εργοδότη, ποινή 200ευρώ για κάθε ανάρτηση/διανομή φυλλαδίων/αφισών και την “απαγόρευση συναθροίσεων που διαταράσσουν την επαγγελματική λειτουργία του φροντιστηρίου”).
Εμείς δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στο πλευρό των συναδέλφων που διώκονται για την συνδικαλιστική τους δράση, καθώς βλέπουμε την αναβάθμιση της καταστολής και την συκοφάντηση αγωνιστών ως εκδικητικές κινήσεις απέναντι σε όλη την εργατική τάξη αλλά και απέναντι στα σωματεία βάσης ως κύτταρα οργάνωσης της αντεπίθεσης της.
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ
ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Συνέλευση Ταξικής Αλληλεγγύης
ergatikos-sintonismos@espiv.net