Η 1η Μάη δεν είναι αργία, είναι απεργία.
Για ακόμη μια φορά καλούμαστε να πληρώσουμε μια οικονομική κρίση ενώ τα αφεντικά προσπαθούν να βγουν λάδι. Το κράτος έχει δώσει το ελεύθερο να κάνουν ότι γουστάρουν κόβοντας και ράβοντας νόμους στα μέτρα τους. Την ίδια στιγμή ζούμε στην απόλυτη επισφάλεια με αμέτρητες εργοδοτικές αυθαιρεσίες. Τα αφεντικά βρίσκουν ευκαιρίες για να αυξήσουν τα κέρδη τους ή προσπαθούν να τα διαφυλάξουν με κάθε τρόπο. Ο μισθός παραμένει χαμηλός (πόσο μάλλον για όσους/ες καλούμαστε παράλληλα να αντιμετωπίσουμε υποασφαλισμένη εργασία και μεροκάματα κάτω του νόμιμου) και δε φτάνει ούτε για τα βασικά αγαθά διαβίωσης. Από την άλλη, ο μισθός μας μειώνεται έμμεσα λόγω της ραγδαίας αύξησης των ενοικίων, του υπερπληθωρισμού και των ανατιμήσεων. Πρόσφατο παράδειγμα, οι εταιρείες ενέργειας που μετατοπίζουν το κόστος των αυξήσεων του φυσικού αερίου, του πετρελαίου, του ρεύματος σε εμάς άλλοτε με επιχείρημα το κόστος των μεταφορών και της εφοδιαστικής αλυσίδας, άλλοτε με επιχείρημα το κόστος της πράσινης μετάβασης και με τη διαρκή πλέον αναφορά στον πόλεμο στην Ουκρανία. Αυτό που δεν αναφέρεται είναι η ιστορικής σημασίας αύξηση των κερδών τους. Έτσι ερχόμαστε αντιμέτωποι/ες με εξωφρενικά ποσά που πολλές φορές μπορεί και να ξεπεράσουν ένα μισθό.
Ενώ το κόστος ζωής διαρκώς αυξάνεται, το κράτος δίνει χαρτζιλίκια και διάφορα επιδόματα τύπου pass. Για τους εργαζόμενους/ες στον κλάδο του επισιτισμού, οι όποιες αυξήσεις παραμένουν στα χαρτιά καθώς οι εργοδοτικές αυθαιρεσίες είναι καθεστώς στις δουλειές μας. Απλήρωτες Κυριακές και νυχτερινά, μισά ένσημα και μεροκάματα που τις περισσότερες φορές είναι κάτω των νόμιμων απολαβών. Είναι οι όροι της πιάτσας που έχουν επιβάλει τα αφεντικά μέσω προφορικών συμφωνιών και πατάνε στην ανάγκη μας να δουλέψουμε για να ζήσουμε. Είναι οι όροι των αφεντικών που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, σχεδόν σε κάθε δουλειά και καλούμαστε να τους αλλάξουμε μέσα από συλλογικές διεκδικήσεις και αγώνες.
Με το άνοιγμα της περσινής τουριστικής σεζόν, το κράτος και τα αφεντικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με ένα πρωτοφανές πρόβλημα: η βαριά βιομηχανία της χώρας (ο τουρισμός) είχε παραπάνω από 50.000 κενές θέσεις εργασίας και (σύμφωνα με δημοσιεύματα) φέτος μιλάμε για ακόμα περισσότερες. Δε προκαλεί την παραμικρή εντύπωση όταν συνάδελφοι/ισσες αρνούνται να δουλέψουν στα κάτεργα του τουρισμού. Δηλαδή να δουλεύουνε 10ωρα και 12ωρα χωρίς ρεπό για μια ολόκληρη σεζόν με μισθούς που ενίοτε δεν ανταποκρίνονται καν σε λογαριασμούς και πάγια έξοδα επιβίωσης. Με διαμονή σε τρώγλες και εντατικοποίηση που βαράει κόκκινο. Έτσι τα αφεντικά ενώ περιμένουν να αυξήσουν κι άλλο την κερδοφορία τους, δε βρίσκουν εργαζόμενους/ες να ξεζουμίσουν. Και σε αυτό έχουν λύση τα εκάστοτε αφεντικά όπου κι αν βρίσκονται. Με διμερή διακρατικά ντίλια του Ελληνικού κράτους με χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας (καπιταλιστικά υποανάπτυκτες) για την μαζική έλευση εποχιακών εργαζόμενων για να μπαλωθούν τα κενά και να παραμείνουν παράλληλα σε πλήρη υποτίμηση η μισθοί. Το ίδιο κράτος που έχει αναγάγει σε ανώτατη επιστήμη την θανατοπολιτική στα σύνορα με φράχτες, pushbacks, δολοφονίες και στρατόπεδα συγκέντρωσης, ανοίγει απλόχερα τα χέρια σε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων με σκοπό το ολοκληρωτικό τους ξεζούμισμα με το φθηνότερο πιθανό τρόπο.
Ταυτόχρονα, η έμφυλη καταπίεση εντός εργασιακών χώρων εντείνεται και η πατροπαράδοτη κουλτούρα της εστίασης που θέλει την εργαζόμενη θηλυκότητα εκτεθειμένη από παντού παραμένει άγραφος νόμος. Οι καταγγελίες για σεξιστικές συμπεριφορές και γενικευμένη υποτίμηση από αφεντικά και εργαζόμενους προς τις εργαζόμενες πληθαίνουν και αποτελούν άλλη μια γάγγραινα του κλάδου και της εργασιακής συνθήκης γενικότερα. Αυτό το καζάνι (παρ΄όλο το τεράστιο εστιακό βάθος της πατριαρχικής επιβολής) βράζει και αποτελεί πρωταρχικό στόχο η δημιουργία πλεγμάτων προστασίας και αντίστασης από την πλευρά των καταπιεσμένων εργαζόμενων θηλυκοτήτων.
Απέναντι στην υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης, την εργασιακή αναδιάρθρωση και τις εργοδοτικές αυθαιρεσίες, οφείλουμε να σταθούμε ο ένας δίπλα στην άλλη, να αγωνιστούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα μας έχουν κλέψει τα αφεντικά. Να σταματήσουμε να είμαστε αναλώσιμοι στις γαλέρες τους, να αποδομήσουμε την ηθική των συμφωνιών των αφεντικών και να αλλάξουμε τους όρους εργασίας στις πιάτσες του επισίτισμου. Κόντα στις εκλογικές αυταπάτες και την αφομοιωτική προεκλογική τους περίοδο. Με όπλο τη συλλογική μας δύναμη, με απεργίες και αγώνες από τα κάτω και τα δικά μας συμφέροντα μπροστά, να αντισταθούμε σε ότι έρχεται, χωρίς να μοιρολατρούμε ή να αναθέτουμε τους αγώνες μας σε ξεπουλημένους εργατοπατέρες.
Απεργιακή Συγκέντρωση/Πορεία
Δευτέρα 1η Μάη 10:30 Καμάρα