Την Πέμπτη 6 Μαΐου έχουν μετατεθεί από τα αγωνιζόμενα κομμάτια της εργατικής τάξης
οι απεργιακές κινητοποιήσεις της Πρωτομαγιάς. Παρά τις προσπάθειες τόσο των κρατικών διαχειριστών τα
τελευταία χρόνια (θεσμική μετατροπή της απεργίας σε αργία) όσο και των εργατοπατέρων της ΓΣΕΕ (μεταθέτοντας
την απεργία στις 4/5) να αποδυναμώσουν και να απονοηματοδοτήσουν τη συγκεκριμένη κινητοποίηση, οι λόγοι για
να βρεθούμε στο δρόμο και να οξύνουμε τις αντιστάσεις μας παραμένουν σημαντικοί και επίκαιροι.
Εδώ και πάνω από ένα χρόνο η κοινωνία βρίσκεται σε κλοιό covid. Πέρα από τον «αόρατο εχθρό που βρίσκεται
ανάμεσα μας», ένας άλλος διαχρονικός εχθρός, μέσω της κρατικής διαχείρισης της πανδημίας, συνεχίζει να
επιτίθεται σε ότι έμεινε όρθιο τα χρόνια της κρίσης. Το κράτος, επιλέγοντας το lockdown ως μοναδικό μέτρο
αντιμετώπισης του κορωνοϊού, αντί να ενισχύσει το δημόσιο σύστημα υγείας, επέλεξε να δώσει λεφτά σε ΜΜΕ,
πολεμικούς εξοπλισμούς, αστυνομία και να επιβάλει αυστηρή καταστολή.
Κι αφού πέρασε το καλοκαίρι όπου για να δουλέψει η βαριά βιομηχανία της χώρας, ο τουρισμός, άνοιξαν τα πάντα
χωρίς κανένα ουσιαστικό μέτρο προφύλαξης εργαζομένων και μη απέναντι στο ιό, «ξαναεμφανίστηκε ο ιός λόγω
ατομικής ευθύνης». Απανωτά lockdown, μπάτσοι παντού, ΜΕΘ πουθενά, στοίβαγμα στα ΜΜΜ, τεστ μόνο για τους
έχοντες το 70αρι, εμβολιασμοί με κομματική προτεραιότητα και πόσες άλλες αμέτρητες…αριστείες, με αποτέλεσμα
οι εικόνες στα νοσοκομεία πλέον να αποτυπώνουν μια σκληρή εικόνα με κόστος ανθρώπινες ζωές. Οι φωνές των
εργαζομένων υγειονομικών και των χρηστών υγείας πληθαίνουν για την κατάσταση που επικρατεί. Η δημόσια
δωρεάν περίθαλψη συνεχίζει να υποβαθμίζεται. Απλήρωτες εφημερίες, μη πρόσληψη μόνιμου προσωπικού,
μεταθέσεις υγειονομικών, σε άγνωστα για αυτούς πόστα, για να καλυφθούν τα κενά, πάγωμα χειρουργείων
δημιουργούν αφενός ένα ασφυκτικό εργασιακό περιβάλλον, αφετέρου χαμηλής ποιότητας υπηρεσίες περίθαλψης.
Ταυτόχρονα, ένα σημαντικό κομμάτι της τάξης μας, οι μετανάστ(ρι)ες, λόγω έλλειψη ΑΜΚΑ αποκλείονται ακόμη και
από την στοιχειώδη πρόσβαση στην περίθαλψη.
Το κράτος αποφάσισε να ανοίξει μετά από μήνες τον κλάδο της εστίασης με αφορμή πάλι την έλευση των
τουριστών, ενώ η πανδημία φαίνεται να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα και τα νοσοκομεία ασφυκτικά γεμάτα. Οι
εργαζόμενοι στον κλάδο βρισκόμαστε, στην πλειοψηφία μας, να δουλεύουμε με λιγότερα και μικρότερα
μεροκάματα, με τα αφεντικά να προσπαθούν να κάνουν απόσβεση της χασούρας του προηγούμενου διαστήματος
πάνω στις πλάτες μας και την εντατικοποίηση να αυξάνεται. Το κράτος συνεχίζει να μεταφέρει την ευθύνη για τη
διάδοση της πανδημίας στους εργαζόμενους, με αμφιβόλου ποιότητας self test που είναι στην ευθύνη μας να
κάνουμε και όχι από κάποιο εξιδεικευμένο προσωπικό.
Το αφήγημα της ατομικής ευθύνης χτυπά κόκκινο, αφήνοντας εκτεθειμένους τους εργαζόμενους σε αμέτρητες
αυθαιρεσίες υγειονομικού περιεχομένου αυτή τη φορά, όπως η άρνηση κάλυψης του εβδομαδιαίου τεστ από την
εργοδοσία ή η αδυναμία λήψης αναρρωτικής άδειας σε περίπτωση που κάποιος νοσήσει. Πόσο μάλλον για τους
συναδέλφους/ισσες που θα δουλέψουν στην καλοκαιρινή σεζόν και σε περίπτωση που αρρωστήσουν, θα
αναγκαστούν να “βγάλουν καραντίνα” χωρίς ουσιαστική περίθαλψη, στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο.
Κι όσο ο κορωνοϊός φαίνεται να καλπάζει, το κράτος συνεχίζει την ολομέτωπη επίθεση με ένα νέο αντεργατικό
νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί το επόμενο διάστημα. Κορωνίδα αυτού, η κατάργηση του 8ωρου και η θέσπιση του
10ωρού σαν μια κανονικότητα, καταργώντας έτσι κάτι για το οποίο η τάξη μας έδωσε αγώνες για να το θεωρούμε
δεδομένο. Η νομιμοποίηση των ελαστικών ωραρίων/10ωρου φέρνει κέρδη για τα αφεντικά και για εμάς
μικρότερους μισθούς εφόσον δεν θα πληρωνόμαστε τις παραπάνω ώρες δουλειάς της μέρας
ως υπερωρία ή υπερεργασία αλλά ως ρεπό ή λιγότερες ώρες εργασίας σε άλλες μέρες.
Σε συνέχεια των παραπάνω, γίνεται προσπάθεια φακελώματος και ποινικοποίηση όσων συνδικαλίζονται και
καθιστά ακόμα πιο δύσκολη την κήρυξη απεργίας μέσα από μια σειρά αλλαγών που παρεμβαίνουν στη λειτουργία