Τις μέρες πριν την απεργία, και κατά τη διάρκεια της πορείας της 19ης Οκτωβρίου μοιράστηκε στους εργαζόμενους της πόλης το παρακάτω κείμενο:
Φθινόπωρο 2011
Ήσυχες μέρες μέσα στην κρίση…
Το παραμύθι είναι σίγουρα γνωστό στον καθένα.
Η Ελληνική ‘δημοσιοοικονομική’ κρίση, τα P.I.G.S., το Δ.Ν.Τ., οι κακοί δανειστές, τα golden boyz, το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο, η καθυστέρηση της επόμενης δόσης και άλλα τέτοια.
Το πώς παίζει το παιχνίδι ακόμα πιο γνωστό.
Η ανεργία, η όλο και εντατικοποιούμενη (πόσο ακόμα;) εργασία, η μαύρη εργασία που μαυρίζει όλο και περισσότερο μέρα τη μέρα, οι απλήρωτες υπερωρίες, οι απολύσεις, η απόγνωση, η ‘αγανάκτηση’ […] και ο κατάλογος δεν έχει κλείσει ακόμα… Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν έκλεισε…
Η εδώ μηχανή έχει βάλει μπροστά την προσπάθεια σωτηρίας της ελληνικής οικονομίας. Μία προσπάθεια συνώνυμη των τρόπων που μπορούν να φανταστούν τα αφεντικά για να μας υποτιμήσουν ακόμα περισσότερο. Μία προσπάθεια που παρουσιάζεται σαν κοινή. Κοινή καθώς θα είναι εθνική. Και σε έναν κοινό αγώνα ο διάλογος επιτάσσεται.
Η κρίση όμως δεν είναι αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης κάποιων, που δημιουργεί τρύπες στον προϋπολογισμό., ούτε και μία εξαίρεση μέσα στην κατά τα άλλα ομαλή ροή των πραγμάτων. Είναι κάτι το αναμενόμενο. Λογικό, όσο και το να πουλάς τον εαυτό σου και το χρόνο σου κάθε μέρα για να τη βγάλεις και μόνο.
Έτσι η επίλυση της κρίσης, δεν μπορεί παρά να είναι η επίθεση των αφεντικών σε ότι κερδήθηκε -με αγώνες πάντα-, τις τελευταίες δεκαετίες. Ασφαλιστικά ταμεία, όρια συνταξιοδότησης, αποζημιώσεις, συμβάσεις εργασίας, είναι υπό επεξεργασία για το πως και το αν θα υπάρχουν από εδώ και πέρα.
Μέσα σε αυτό το όλο και εντεινόμενο κλίμα αβεβαιότητας που ζούμε, οι επιλογές του κεφαλαίου (και σίγουρα και του επωφελούμενου ντόπιου), γίνονται όλο και περισσότερο επιθετικές.
Με τα ασφαλιστικά ταμεία στο χείλος της καταστροφής, την υπερτιμολόγηση των λογαριασμών σε ρεύμα και νερό, τις περικοπές σε συντάξεις, μισθούς και πάει λέγοντας, τα αφεντικά συνεχίζουν να επιτίθενται κατά μέτωπο, τώρα, όσο είναι καιρός. Με το φόβο της απόλυσης, που έχουν καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να είναι μία τυπική διαδικασία, ελαστικοποιούνε περισσότερο τα ωράρια και σε όποιον αρέσει, σουτάρουν εργαζόμενους χωρίς φόβο και πάθος, αφού η κρίση…
Είναι κρίση.
Οι προβλεπόμενες νέες αποζημιώσεις συρρικνώνονται κι άλλο, νέοι ηλικιακοί διαχωρισμοί μπαίνουν, για να αφαιρέσουν εκ νέου εργατικά δικαιώματα από κομμάτια του εργατικού δυναμικού, όσον αφορά την εργασία των κάτω των 25 ετών ατόμων, των ήδη δηλαδή μαύρων κυρίως εργατών και εργατριών, και συνεχίζει…
Η περικοπή των βαρέων και ανθυγιεινών ενσήμων σε επαγγέλματα όπως οι σερβιτόροι, οι καμαριέρες, οι μάγειροι, οι ζαχαροπλάστες, οι ψήστες και οι λαντζέρηδες, η συνεπακόλουθη μείωση σε μισθούς και συντάξεις και η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης για τους εργαζομένους σε αυτά τα επαγγέλματα.
Η νομιμοποίηση επιχειρησιακών συμβάσεων, με χειρότερες προφανώς απολαβές και όρους αυτών που ορίζει η συλλογική σύμβαση εργασίας του κάθε κλάδου.
Εκτός αυτού, όλη αυτή η πραγματικότητα έρχεται να προστεθεί στον όλο και δυσκολότερο τρόπο να αντεπεξέλθουν τα περισσότερα κοινωνικά κομμάτια στο επίπεδο των βασικών αναγκών τους (τροφή, στέγαση, περίθαλψη κλπ).
Η βίαιη προλεταριοποίηση χιλιάδων ανθρώπων στην ελληνική κοινωνία είναι γεγονός. Οι συνθήκες εργασίας εντείνονται παντού, και το κεφάλαιο συνειδητά επιλέγει τους βολικούς για το ίδιο, τρόπους μεταχείρισης του εργατικού δυναμικού. Με το πρόσχημα της κρίσης πολλές ελληνικές επιχειρήσεις (αλυσίδες κλπ), χωρίς να έχουν πληγεί στην ουσία από την ίδια την κρίση, αναδιαρθρώνουν την παραγωγή τους με απολύσεις, μειώσεις μισθών κλπ, σχεδιάζοντας ένα νέο, βολικότερο για τις ίδιες μοντέλο.
Από την άλλη δεν μπορούμε να δούμε το κεφάλαιο σαν μία δύναμη που μπορεί από μόνη της να επιβάλλει τα νέα σχέδια και τους νέους όρους της. Είναι οι αγώνες μας που κινούν την ιστορία και αυτό δεν μπορεί απλά να παραληφθεί.
Όμως οι δύο δεκαετίες ιδιώτευσης στην πλάτη της ελληνικής κοινωνίας κατακερμάτισαν τις κοινότητες αγώνα του παρελθόντος…
Ευτυχώς αυτή η απουσία, ποτέ δεν είναι πλήρης. Άλλωστε οι αγώνες γεννιούνται πάντα από αυτό που ζούμε. Μέσα στα χρόνια, ακόμα και σε συνθήκες μαύρης-ανασφάλιστης-απλήρωτης εργασίας, ή εργασίας των -επί χρόνια- υποτιμημένων μεταναστριών/των, συνθήκες που άνθισαν στην ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες, οι αγώνες δεν σταμάτησαν ποτέ να υπάρχουν. Από τις αυτομειώσεις σε νοσοκομεία, διόδια, την έμπρακτη αμφισβήτηση της πληρωμής των λογαριασμών της ΔΕΗ, τα σαμποτάζ και τις λούφες στους χώρους εργασίας, τις γενικευμένες συγκρούσεις, είναι ανάγκη να επικοινωνήσουμε αυτές τις πρακτικές. Είναι ανάγκη να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας όπως και έξω από αυτούς και να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και δομές αλληλοβοήθειας. Είναι ανάγκη οι αγώνες μας, να αλληλεπιδράσουν. Πρέπει να βρούμε τις συνδέσεις και να οργανωθούμε ενάντια σε εξουσίες και αφεντικά.
Και αν η πραγματικότητα αυτή τη στιγμή είναι ότι καμία και κανένας δε μπορεί μεμονωμένα να αντιτεθεί στο νέο εργασιακό μοντέλο και ότι οι περισσότεροι/ες από εμάς έχουμε ήδη δεχτεί να δουλεύουμε με νέους πιο υποτιμημένους όρους, ας μη ξεχνάμε ότι οι μοριακές αντιστάσεις, οι συλλογικές ή και ατομικές μικρές αρνήσεις και οι διάσπαρτες εστίες αγώνα έχουν τώρα περισσότερο νόημα από ποτέ. Ας μη ξεχνάμε ότι την επόμενη φορά που θα μας ανακοινώσουν ένα νέο μέτρο για να «βγει» η επιχείρηση όλοι και όλες μαζί έχουμε τη δυνατότητα να μη δεχτούμε την υλοποίηση του. Να δημιουργήσουμε μικροκοινότητες αγώνα στη βάση των αναγκών μας και να επικοινωνήσουμε με τις άλλες που στήνονται δίπλα μας συνεχώς. Συνελεύσεις εργαζομένων, επιχειρησιακά και κλαδικά σωματεία που δρουν αντιιεραρχικά ενάντια στη λογική της ανάθεσης και της εκπροσώπησης, εργατικές συλλογικότητες και συνελεύσεις γειτονιάς είναι ανάγκη να συνδεθούν και να δράσουν μαζί κάνοντας κριτική και στις άλλες σχέσεις εξουσίας που μας καταπιέζουν μέσα και δίπλα στην καπιταλιστική συνθήκη.
Το κλίμα τρομοκρατίας και γενικευμένης ανασφάλειας που μέσα από το φόβο της απόλυσης και της επικείμενης ανεργίας εμπεδώνεται και αναπαράγεται πια από εμάς, τα ίδια τα υποκείμενα, μόνο μέσα από τη συλλογικοποίηση μας μπορεί να σπάσει. Αφορμή για μια πρώτη συνάντηση όλων εμάς των από τα κάτω μπορεί να αποτελέσει η γενική απεργία στις 19 Οκτώβρη. Ευκαιρία να βρεθούμε έξω από χώρους εμπορευματοποίησης αλλά και να σταθούμε δίπλα σε αυτούς και αυτές που δε κατάφεραν ή δε σκέφτηκαν να απεργήσουν. Να μιλήσουμε και με αυτούς που θεωρούν ότι η ημέρα απεργίας περιλαμβάνει εκτός από την καθιερωμένη πορεία, πολιτικές αναλύσεις σε μαγαζιά όπου κάποιοι άλλοι δουλεύουν αναγκαστικά, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην εντατικοποίηση της εργασίας τους. Να θέσουμε τις βάσεις για τις δικές μας συλλογικές διεκδικήσεις, τους δικούς μας ακηδεμόνευτους αγώνες.
ΤΕΤΑΡΤΗ 19 ΟΚΤΩΒΡΗ ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ
ΔΕΝ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, ΔΕΝ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΟΥΜΕ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ στον εκφοβισμό των αφεντικών
ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ σε όλους τους χώρους εργασίας
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ μεταξύ των εργαζομένων