Για τους εκβιασμούς των αφεντικών που βιώνουμε…
Πολλά ακούγονται τον τελευταίο καιρό με αφορμή την οικονομική κρίση και ακόμα περισσότερα να συμβαίνουν στους χώρους εργασίας μας. Βλέπουμε αφεντικά να ζητάνε από εμάς μείωση μισθών και ωρών εργασίας και φόρτωμα από την άλλη στον ίδιο χρόνο έξτρα εργασιών, βλέπουμε συγχώνευση πόστων καθώς ο διπλανός μας «περισσεύει», οπότε και απολύεται. Βλέπουμε τις κάμερες να φυτρώνουν στις δουλειές μας, σαν τα μανιτάρια μετά τη βροχή, για να παρακολουθούν, όχι μόνο τα ταμεία, αλλά και τα πιο απίστευτα μέρη, καταγράφοντας όλες μας τις κινήσεις. Βλέπουμε ένα κομμάτι της κοινωνίας και κατά συνέπεια ένα κομμάτι των συναδέλφων μας να στρέφεται ενάντια στον πιο αδύναμο, στον υποτιμημένο, στον εύκολο στόχο, σε αυτόν που εκδιώχτηκε από τον τόπο του (στους μετανάστες και τις μετανάστριες δηλαδή) για να επιβιώσει από τον πόλεμο, την πείνα, τη φυσική καταστροφή, «την κυβέρνησή του», και να τον κατηγορεί –ενίοτε μπορεί και να χειροκροτά υπέρ των φασιστικών επιθέσεων- ότι ευθύνεται για ό,τι προσπαθεί να επιβάλει το αφεντικό του. Βλέπεις, με το αφεντικό του συμφωνεί και καταλαβαίνει μια χαρά ότι πρόκειται να του κόψει το μισθό και τα δώρα γιατί μιλάνε την ίδια γλώσσα (εκτός των άλλων, αυτή είναι ξεγυμνωμένη η περίφημη «εθνική ενότητα»). Όταν όμως πρόκειται να συνεννοηθεί με τον συνάδελφο του για να κοντράρουν το αφεντικό τους, τότε οι «γλώσσες» μπερδεύονται και ακούγονται διαφορετικές και εμφανίζονται ως «πρόβλημα».
Βλέπουμε τη μαύρη εργασία που στον κλάδο μας έκανε θραύση να γίνεται νόμος, καθώς τα ένσημα είναι περιττά έξοδα για τα αφεντικά και η ατάκα «τι θα την κάνεις τη σύνταξη» καραμέλα από την πλευρά τους. Βλέπουμε τα ωράρια να γίνονται λάστιχο και οι απαιτήσεις να αυξάνονται. Βλέπουμε τα δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα, επιδόματα αδείας κλπ να γίνονται δωρεάν τσουρέκια, κουπόνια έκπτωσης για τα μαγαζιά τους, γάντια και σκουφάκια για να μην κρυώσουμε και άλλες τέτοιες εξυπνάδες… Βλέπουμε το «σκάσε και δούλευε ή αλλιώς δρόμο» να προσπαθεί να ριζωθεί μέσα μας. Βλέπουμε ατομικές συμβάσεις εργασίας για τον καθένα τόσο ελαστικές που αλλάζουν κάθε μέρα… ανάλογα με τα κέφια του αφέντη.
Βλέπουμε ο ένας να χώνει τον άλλο για να γίνει ο καλός εργαζόμενος για το αφεντικό του και να διατηρήσει τη θέση του. Βλέπουμε ο ένας εργαζόμενος να «χαίρεται» με την απόλυση του άλλου γιατί απλά τη γλίτωσε αυτός αυτή τη φορά. Βλέπουμε τις ευχές και τα μοιρολόγια του στυλ «ευτυχώς που εγώ δουλεύω», «τι καλά που το αφεντικό μου δίνει κάτι», «με τόση ανεργία είμαι τυχερός που δουλεύω» και άλλα παρόμοια. Βλέπουμε τον κοινωνικό κανιβαλισμό να προσπαθεί να κερδίσει έδαφος ενάντια στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία.
Αυτά είναι μερικά από τα σημεία των καιρών που βλέπουμε να συμβαίνουν στον κλάδο μας στους χώρους εργασίας μας και όχι μόνο.
… και για τις συλλογικές απαντήσεις που μένει να δώσουμε
Αυτά όμως είναι η μισή αλήθεια σε σχέση με το τι βλέπουμε. Ως Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων είδαμε και βλέπουμε τους εργαζόμενους στα ζαχαροπλαστεία Βlé να διεκδικούν από το αφεντικό τους, μαζί με άλλους εργαζόμενους, όσα τους χρωστούσε και να κερδίζουν. Είδαμε το αφεντικό του Βlé την άνοιξη να αναγνωρίζει στους απολυμένους υπερωρίες, κυριακάτικα, δώρα και να τα πληρώνει. Είδαμε το αφεντικό του Βlé να πληρώνει τα δεδουλευμένα των εργαζομένων που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας. Είδαμε το αφεντικό του Βlé να μαζεύει το στρατό του: μπράβους, security, αστυνομία, να παίρνει πίσω μηνύσεις, ασφαλιστικά μέτρα και να πληρώνει για να τελειώσει την ιστορία . Είδαμε τους εργαζόμενους στα Βlé, όσους από αυτούς σήκωσαν κεφάλι, να βρίσκονται μαζί, να κουβεντιάζουν, να διαδηλώνουν και να απαιτούνε, μαζί με άλλους εργαζόμενους από τον κλάδο και όχι μόνο, και να υποχρεώνουν το αφεντικό τους να τους πληρώσει «τον ιδρώτα τους», όπως λένε και οι ίδιοι στα κείμενά τους.
Είδαμε την άνοιξη στον παιδότοπο «Πύργος των Θαυμάτων» στην Καλαμαριά το αφεντικό να σφυρίζει αδιάφορα στις εκκλήσεις ενός απολυμένου εργαζόμενου για πληρωμή των χρωστούμενων και ύστερα από παρέμβαση του ίδιου μαζί με το σωματείο να καταβάλει σε αυτόν ολόκληρο το ποσό αναγνωρίζοντας υπερωρίες, δώρα, διαφορές σε μισθό.
Είδαμε και βλέπουμε εκεί όπου οι εργαζόμενοι μέσα και έξω από το σωματείο κάνουν το βήμα μπροστά απέναντι στα αφεντικά τους να κερδίζουν όλα όσα έχουν χάσει χρόνια τώρα σκύβοντας το κεφάλι. Βλέπουμε ότι εκεί όπου η αλληλεγγύη και η συναδελφικότητα κυριαρχούν τα αφεντικά υποχωρούν. Βλέπουμε ότι πολλοί μαζί κερδίζουμε πράγματα. Βλέπουμε τις συλλογικές αντιστάσεις κόντρα στον ατομικισμό να αναγκάζουν τα αφεντικά να πληρώνουν δεδουλευμένα και να αναγνωρίζουν την εργατική νομοθεσία, ακόμη και αν από εδώ και στο εξής μπορεί να την έχουν με το μέρος τους. Κι ακόμα και με την απειλή ότι δε θα έχουμε συλλογικές συμβάσεις, ότι θα πρέπει να φορολογούμαστε και για τα λίγα ένσημα που μας κολλάνε, ότι, ότι… βλέπουμε ότι ο συλλογικός δρόμος δεν αναγνωρίζει τέτοια όρια: είδαμε το χειμώνα στον αγώνα στα Goody’s Λ.Πύργου, όπου κι αν ήταν «νόμιμο δικαίωμα» του αφεντικού να απολύσει τους εργαζόμενους που αντιστέκονταν στη μείωση μισθού, να αναγκάζεται εξαιτίας των κινητοποιήσεων να τους επαναπροσλάβει και να καταβάλει μισθούς για όσο διάστημα ήταν απολυμένοι. Και τέτοιους αγώνες βλέπουμε και σε άλλους κλάδους.
Βλέπουμε όμως ότι οι γενικές απεργίες σαν της Τετάρτης 26/9, καλεσμένη από τη ΓΣΕΕ, την «επίσημη» συνομοσπονδία που υποτίθεται εκπροσωπεί όλους τους εργαζόμενους, ενάντια στις επιθέσεις των αφεντικών στις συλλογικές συμβάσεις και στο ύψος των μισθών, δεν μπορούν παρά να είναι σχεδόν κενές περιεχομένου. Κανένας και καμία δεν αισθάνεται αν απεργήσει ότι το αφεντικό τους θα έχει ενδοιασμούς να τους απολύσει και κανένας και καμία δε βλέπει μια τέτοια απεργία να είναι κομμάτι ενός συνεχούς αγώνα απέναντι σε αυτά που βιώνουμε καθημερινά. Εμείς ωστόσο βρίσκουμε, με όλα τους τα προβλήματα, τις απεργίες σαν ένα πεδίο συνάντησης κόσμου που αγωνίζεται, δρα συλλογικά και αμφισβητεί και κατά συνέπεια δεν μπορούμε παρά να συμμετέχουμε.
Βλέπουμε ότι δημιουργούνται τριβές με την εργοδοσία και όπου αυτές στηρίζονται από όλους τους συναδέλφους να λειτουργούν θετικά για εμάς, τρομάζοντας τα αφεντικά για το τι μπορούμε να κάνουμε. Το βλέπουμε από τις θετικές εκβάσεις στις εργατικές διεκδικήσεις όπως στα Ble, τον «Πύργο των Θαυμάτων», τα Goody’s και σε τόσους χώρους εργασίας μέσα κι έξω από τον επισιτισμό…
Ως συνάδελφοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε την κατάσταση που προσπαθούν τα αφεντικά να παγιώσουν, το «έτσι είναι τα πράγματα και η κατάσταση, αν θέλεις δούλεψε, αλλιώς δρόμο».
Όχι, η κατάσταση δεν είναι έτσι, όσο και να θέλουν
να μας «ψήσουν» για αυτό.
ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΤΕΤΑΡΤΗ 26/9,
και απεργιακή κουζίνα, την ίδια μέρα, στις 15:00 στη Μόδη 1